Ruchomy średni filtr schemat blokowy

Od listopada 1994 r. Scambusters. org pomógł ponad jedenastu milionom ludzi chronić się przed oszustwami. Firma Scambusters dokłada wszelkich starań, aby pomóc Ci uniknąć niebezpiecznych oszustw internetowych, frustrującego spamu, przebiegłej kradzieży tożsamości i innych przebiegłych oszustw offline i internetowych. Czy jesteś sfrustrowany i przytłoczony wszystkimi oszustwami, spamem i innymi śmieciami, które widzisz codziennie w Internecie i w skrzynce pocztowej Czy chcesz mieć sposób, by wiedzieć na pewno, co jest prawdziwe, a co nie? Jeśli tak, to przyszedłeś do właściwe miejsce. Nazywam się dr Audri Lanford i chciałbym was przywitać w Scambusters. org. Mój mąż Jim i ja stworzyliśmy Scambusters. org jako ostateczny zasób, ponieważ niestety, jak słyszymy każdego dnia, bycie inteligentnym NIE wystarcza, aby chronić siebie i swoją rodzinę. Co zrobić najpierw. Pierwszą rzeczą, którą zalecamy, jest subskrybowanie naszego bezpłatnego biuletynu e-mailowego, wpisując swój adres e-mail w polu po prawej stronie. Dołączysz do ponad 80 000 inteligentnych subskrybentów, którzy w każdą środę otrzymają najważniejsze wiadomości, trendy i oszustwa, których należy unikać. Następnie zalecamy eksplorację. Znajdziesz tu mnóstwo świetnych darmowych zasobów o tym, jak uniknąć najbardziej popularnych oszustw, zagrożeń związanych z kradzieżą tożsamości i miejskich legend wykonujących rundy. Poniżej znajduje się nasza najnowsza porada. Po prawej stronie znajdziesz nasze najpopularniejsze artykuły. A jeśli szukasz konkretnego oszustwa, możesz skorzystać z karty Wyszukaj w prawym górnym rogu na każdej stronie. Sprawdź, dlaczego The Wall Street Journal, The New York Times, NPR, ABC, CBS, NBC, CNN, CNBC, MSNBC, Forbes, Consumer Reports i wielu innych polecają ScamBusters, aby uzyskać przydatne, praktyczne i godne zaufania informacje na temat kradzieży tożsamości, Oszustwa internetowe, oszustwa związane z kartami kredytowymi, wyłudzanie informacji, oszustwa loteryjne, miejskie legendy i sposoby powstrzymywania spamu. Najnowsze oszustwa i porady na temat filtrów oleju Wstęp Filtr oleju - jak sama nazwa wskazuje - jest filtrem przeznaczonym do usuwania zanieczyszczeń z oleju silnikowego, oleju przekładniowego, oleju smarowego lub oleju hydraulicznego. Filtry oleju są używane w wielu różnych typach maszyn. Szczególnie interesuje nas zastosowanie filtra oleju w silnikach spalinowych w pojazdach silnikowych. Inne układy hydrauliczne pojazdu, takie jak te w automatycznych skrzyniach biegów i układach kierowniczych ze wspomaganiem, są często wyposażone również w filtr oleju. Podczas gdy w tym artykule będziemy kierować naszą dyskusję przede wszystkim do aplikacji Filtry do silnika samochodowego, w której stosowana jest filtracja oleju silnikowego. Jednak te same pojęcia obowiązują niezależnie od końcowego zastosowania filtra oleju lub od tego, który płyn jest filtrowany. Olej silnikowy ma wiele dużych zadań: smarowanie części wewnętrznych pomaga schłodzić silnik poprzez przenoszenie pierścieni tłokowych uszczelnienia cieplnego - interfejs między cylindrem a pochłaniaczem zanieczyszczeń zawiesza zużywające się cząsteczki, zawiesza sadzę, która powstaje w wyniku spalania. Niektóre zanieczyszczenia ulegają zawieszeniu, a niektóre są chemicznie chwytane przez dodatki. Dodatki stanowią do jednej czwartej objętości olejów silnikowych. Działając samoczynnie, olej w końcu zostałby nasycony zanieczyszczeniami i pozwoliłby na zużycie części wewnętrznych. To jeden z powodów, dla których mamy filtry we wszystkich nowoczesnych silnikach. Początkowo we wczesnych projektach silników samochodowych nie stosowano żadnej filtracji oleju. Było to w porządku w czasach, gdy ropa naftowa była składowana co 500 do 2000 mil, lub jeśli silnik spalił się lub wyciekł wystarczającą ilość oleju podczas normalnej pracy, która prawie stale uzupełniała się, a nowy olej kompensował nagromadzony brud. Rozwój smarowania ciśnieniowego spowodował potrzebę pewnego rodzaju filtracji, aby chronić pompę olejową przed uszkodzeniem i nadmiernym zużyciem. Początkowo tylko proste oczka lub siatki druciane były używane w pompie oleju, niektóre były trwałe, podczas gdy niektóre projekty pozwalały na usuwanie i okresowe czyszczenie. W większości przypadków filtr oleju był wielokrotnego użytku po czyszczeniu, zwykle nafty. Ernest Sweetland i George Greenhalgh wynaleźli nowoczesny filtr oleju w 1923 r., Otrzymali patent w 1929 r. I nazwali nowy produkt Purolator - połączenie słów: PURE OIL LATER. Nowy filtr oleju został włączony do układu smarowania PO pompie olejowej i PRZED przepływem oleju do łożysk smarowanych ciśnieniowo silnika. W 1924 r. Pierwszy pełny system smarowania ciśnieniowego z filtrem oleju stał się dostępny w silniku wysokoprężnym. Wczesne filtry olejowe stosowane w samochodach były nisko wydajne i mało skuteczne. Wiele udanych i popularnych konstrukcji silników (VW, FIAT) nie korzystało z filtrów oleju aż do 1970 roku. Niektóre silniki stosowały filtry oleju TYLKO w obejściu, a nie w głównym przepływie oleju pod ciśnieniem. Pierwsze zastosowanie pełnego przepływu filtra oleju w pojazdach produkowanych seryjnie miało miejsce w 1946 r. Konstrukcja filtra oleju spin-on została wprowadzona w 1950 roku. W latach 60-tych filtry oleju samochodowego do wielokrotnego użytku zostały zastąpione bardziej wygodnymi jednorazowymi filtrami olejowymi. Udoskonalone filtry oleju o pełnym przepływie stały się dostępne od 1964 do 1967 r. Dalsze ulepszenia wprowadzono od 1968 r. Do 1971 r., A filtry spin-on były prawie powszechnie stosowane we wszystkich amerykańskich i większości europejskich i japońskich konstrukcjach silników. Wraz ze wzrostem tolerancji budowy silników i szybszym obrotem silnika i utrzymaniem oleju przez dłuższy czas filtracja stała się koniecznością. Wszystkie silniki samochodowe, czy to benzynowe czy diesla, są teraz wyposażone w standardowe filtry olejowe. Większość filtrów olejowych wygląda na prostą, ale są one przedmiotem ciągłych badań i rozwoju, aby działały lepiej. Fizycznie, filtr oleju spin-on przypomina metalową puszkę mieszczącą różne rodzaje mediów filtracyjnych. Są to materiały, które wychwytują organiczne lub nieorganiczne zanieczyszczenia w trakcie przepływu oleju. Zanieczyszczenia organiczne obejmują bakterie i utlenioną ropę naftową, które tworzą szlam brutto. Zanieczyszczenia nieorganiczne składają się z pyłu, który został przedostany do silnika, wraz ze śladowymi ilościami metali zużywających się z łożysk, ścianek cylindrów i innych części wewnętrznych. Materiały filtracyjne również zmieniły się przez lata. We wczesnych projektach stosowano wełnę stalową, siatkę drucianą, ekrany metalowe itp. Używano późniejszej bawełny luzem lub różnych tkanin, takich jak len. Kiedy filtry jednorazowe stały się popularne, celuloza i papiery zostały użyte w celu zminimalizowania kosztów produkcji. Na koniec wprowadzono syntetyczne filtry oleju, w których wykorzystywane są specjalne włókna produkowane przez człowieka. Również włókna szklane i metalowe są wykorzystywane do filtrowania oleju. Obecnie większość tanich jednorazowych spin-on filtrów wykorzystuje celulozowe media filtracyjne. Filtry oleju o lepszej jakości używają syntetycznych mediów, podczas gdy górny filtr oleju wykorzystuje MicroGlass lub wyjątkowo drobną metalową siatkę. Olej z układu olejowego silnika jest pompowany z miski olejowej przez pompę olejową przez filtr oleju, a następnie rozprowadzany kanałami olejowymi przez silnik do powierzchni łożyska, które wymagają smarowania. Inne mniej krytyczne obszary, które nie wymagają oleju pod ciśnieniem, są smarowane i chłodzone przez rozbryzgi oleju - na przykład: trzonki zaworu i prowadnice zaworów. Typowy system oleju amerykańskiego filtra oleju silnikowego V-8 Olej dostaje się do filtra oleju pod ciśnieniem przez otwory na obwodzie podstawy. Brudny olej przechodzi następnie przez materiał filtracyjny tam, gdzie jest czyszczony. Następnie przepływa przez centralną rurę i z powrotem do kanałów oleju silnikowego przez zwykle gwintowany pusty środkowy kołek mocujący. PODSTAWOWE USZCZELNIENIE Jedyną rzeczą, która utrzymuje zakorkowany filtr oleju w silniku i zapobiega wyciekaniu oleju, jest podstawowa uszczelka (pokazana na powyższym rysunku na czerwono). Te same pojazdy, w szczególności BMW, Mercedes-Benz i wiele motocykli, używają filtrów oleju kasetowego, które są zasadniczo TYLKO gniazdami zakręcanego filtra oleju bez zewnętrznej puszki. Działanie filtra jest takie samo, ale obudowa zewnętrzna wielokrotnego użytku jest zwykle utrzymywana w silniku za pomocą śrub mocujących i dlatego jest uważana za bezpieczniejszą, ponieważ zatrzymanie obudowy NIE zależy TYLKO od napięcia podstawy uszczelki. Jeśli zdajesz sobie sprawę, że olej jest pod ciśnieniem od 5 PSI do 100 PSI w zależności od typu silnika i konstrukcji, i że większość silników pompuje olej z prędkością przekraczającą galon na minutę, możesz szybko zrozumieć, że jeśli integralność bazy uszczelka zgubiona, WSZYSTKIE olej w silniku zostanie zgubiony w ciągu kilku minut. Wynik oczywiście jest trwałą, jeśli nie katastrofalną awarią silnika, bez względu na to, jak dobry był twój olej. Jeśli w silniku nie ma oleju, silnik ulegnie awarii Podstawowa uszczelka jest NAJBARDZIEJ ważną częścią konstrukcji filtra oleju spin-on. Uszczelka ulegnie pogorszeniu z czasem, więcej niż przy przebiegu. Stwardnieje lub zmięknie, w obu przypadkach napięcie uszczelki, które utrzymuje filtr w silniku, zostaje zmniejszone. Wibracje silnika odkręcą filtr, a WSZYSTKIE olej zostanie utracony. Jakość i materiał podstawowej uszczelki określa, jak długo filtr może lub powinien być używany. Niskokosztowe filtry oleju, które kosztują kilka dolarów i są używane przez szybkie zestawy do wymiany oleju i sprzedawane w sklepach dyskontowych, zdecydowanie nie powinny być używane dla więcej niż zwykle zalecana przerwa 3-miesięczna na 3000 mil, niezależnie od tego, jakiego oleju używasz. . Podstawowa uszczelka na tanich filtrach oleju jest prawdopodobnie warta zaledwie kilka groszy, a zatem nie jest zaprojektowana lub przeznaczona do długotrwałej eksploatacji. Jest szczególnie podatna na uszkodzenia zarówno w skrajnie niskich jak i wysokich temperaturach. Większe filtry oleju premium lub OEM, które kosztują o wiele więcej, mogą być bezpiecznie wykorzystane do maksymalnego okresu wymiany filtra oleju określonego przez OEM. Tylko specjalistyczne filtry olejowe, takie jak filtry oleju Long Life firmy SynLubetrade32MicroGlasstrade, są specjalnie zaprojektowane do stosowania w odstępach od 2 lat do 5 lat bez zmian. Specjalna uszczelka podstawowa Viton zastosowana w tym filtrze oleju o przedłużonej trwałości sama w sobie kosztuje znacznie więcej niż typowy spin w okazyjnym filtrze oleju. Materiały filtracyjne mogą być wykonane z celulozy lub materiałów włóknistych lub materiałów syntetycznych zaprojektowanych specjalnie do tego celu. Media w pierwotnych filtrach silników wyciągają cząstki o wielkości od 25 do 30 mikronów (przeciętny przeciętny ludzki włos ma średnicę od około 45 do 70 mikronów). Filtry wtórne działają lepiej - do 5 lub 10 mikronów - ale także dodają ograniczenia do przepływu. SynLubetrade32MicroGlasstrade Media 1. i 3. warstwa z włóknami wzmacniającymi (jedno duże włókno pokazane powyżej) 99 usuwanie cząstek o wielkości 10 mikronów w rozmiarze 98, które mają rozmiar 7 mikronów w rozmiarze 95, które mają rozmiar 5 mikronów SynLubetrade32MicroGlasstrade Media 2. warstwaSynLubetrade Technologia MicroGlasstrade rozwiązuje problem polega na użyciu specjalnych syntetycznych mikrowłókien szklanych (pokazanych powyżej), które są około 10 razy mniejsze niż konwencjonalne włókna filtrów celulozowych (pokazane poniżej). Dzięki temu pełny filtr oleju może mieć wyżej wymienione parametry. Typowa jakość filtra celulozowego OEM Typowy filtr jakości oleju OEM usunie około 72 cząsteczek w zakresie 8 do 10 mikronów Większość producentów, którzy produkują tanie filtry, nie ujawnia ani nie reklamuje żadnych danych na temat zakresu filtracji swoich produktów ani ich wydajności, ale badania wykonane przez General Silniki wskazują następujące: Typowy niski koszt Celulozy filtr oleju mediów usunie około 40 cząstek w zakresie 8 do 10 mikronów Typowy średni cena syntetyczny filtr oleju mediów usunie około 50 cząstek w zakresie 20 do 40 mikronów, ale tylko około 24 na 8 do 10 Zakres mikronów UWAGA: Wszystkie powyższe mikrofotografie są pokazane z jednakowym powiększeniem, a szerokość obrazu wynosi około 180 mikronów. To jest o szerokości 3 przeciętnych ludzkich włosów, patrz zdjęcie poniżej dla względnych rozmiarów. Mikron Jednostka miary równa jednej milionowej metra (lub jednej tysięcznej milimetra, 0,001 mm lub około 0,000039 cala). Symbol mama jest czasem wyrażany jako um, jeśli symbol mu nie może być użyty. FILTRY PODSTAWOWE Filtry pierwotne są standardem w prawie wszystkich nowoczesnych silnikach. Są również nazywane pełnoprzepływowymi, ponieważ 100 oleju silnikowego przechodzi przez filtr oleju w normalnej pracy. Filtry muszą działać bez wprowadzania znacznych ograniczeń w przepływie płynu, w przeciwnym razie olej nie przedostanie się do silnika podczas zimnego rozruchu. Jest to jeden z powodów, dla których filtr o pełnym przepływie umożliwia przepływ stosunkowo niewielkich zanieczyszczeń próbujących złapać wszystko, co albo ograniczy przepływ oleju, albo sprawi, że filtr będzie mechanicznie bardzo duży. Jeśli w filtrze wystąpi blokada mediów filtracyjnych, występuje zawór obejściowy, który otwiera się przy określonej różnicy ciśnień. Pozwala to na oblodzenie oleju przez filtr i powrót do silnika. W tej sytuacji smarowanie niefiltrowanym olejem jest lepsze niż wcale. FILTRY BYPASS Ponieważ filtry PRIAMRY FILTRY nie usuwają bardzo małych cząstek, w silnikach zaprojektowanych do pracy w trudnych warunkach i przy długiej żywotności instalowany jest również filtr By-Pass. Filtry te są czasami określane jako filtry wtórne. Filtry wtórne lub bocznikowe pobierają niewielką część normalnego przepływu oleju, zwykle mniej niż 10, a często tylko około 1 i poddają je dodatkowemu czyszczeniu. Filtry wtórne są lepiej znane jako filtry bocznikowe, ale działają niezależnie od filtra głównego i nie mają nic wspólnego z zaworami obejściowymi, które są komponentami w przepływie pierwotnego oleju. By-pass Filtry były pierwotnie sprzedawane jako sposób przedłużenia żywotności silnika, ale teraz mogą również pomóc w wydłużeniu okresów między wymianami oleju. Obejściowe Filtry mogą być instalowane na większości istniejących silników, ponieważ łączą się z osprzętem na bloku silnika. Lub może być zamontowany zdalnie z silnika. Jeśli są wystarczająco kompaktowe, zostaną zamontowane na bloku silnika lub w jego pobliżu (tak zwykle robią to konstruktorzy silników, jeśli posiadają filtrację By-pass). W przeciwnym razie są zdalnie montowane za pomocą węży i ​​innego sprzętu. Istnieje kilka rodzajów obejściowych filtrów posprzedażnych. Filtry obejściowe są standardem w przypadku niektórych wysokowydajnych silników Diesla i opcjonalnie w innych, są również łatwo dostępne jako produkty na rynku wtórnym. Porównując różne typy filtrów obejściowych, każdy z nich ma zalety i wady. Ale jeśli jesteś konserwatywny i zmieniasz olej w lub szybciej niż częstotliwość zalecana przez producenta silnika, nie musisz się w ogóle martwić o produkty na rynku wtórnym. Standardowe filtry silników będą wystarczające. Konwencjonalne filtry wtórne Filtry wtórne wykorzystujące konwencjonalne media filtracyjne, takie jak celuloza, są określane jako konwencjonalne. Dzieje się tak dlatego, że rzeczywiste media filtracyjne nie różnią się materiałami ani funkcjami od filtrów podstawowych. Jedyną różnicą jest to, że jest przeznaczony do filtrowania znacznie mniejszych cząstek, czasami tak małych jak One Micron. Zwykle bardziej wydajne medium filtracyjne usuwa mniejsze zanieczyszczenia, ale oczywiście jest znacznie bardziej ograniczające przepływ oleju, dlatego tylko niewielka część przepływu oleju jest kierowana przez filtr pomocniczy. Schemat instalacji filtra oleju obejściowego By-Pass Wstawki (jak pokazano powyżej) wyglądają podobnie jak standardowe filtry pełnoprzepływowe. Nośniki filtrujące różnią się w zależności od produktu, od materiałów włóknistych, celulozowych lub syntetycznych po ciasno zwinięte sznurki bawełniane. Te obejściowe filtry nie mają ruchomych części, a niektóre mają wyjątkowo wysoką sprawność. Podobnie jak w przypadku filtra głównego, element musi być okresowo i często zmieniany. Niekonwencjonalne filtry wtórne Duże stacjonarne kanistry, których nośniki elementów są w zakresie od włóknistych pasm do ręczników papierowych. Niektóre posiadają galon lub więcej oleju, co jest zaletą, ponieważ im większa objętość oleju, tym dłużej może on pozostać w silniku. I za każdym razem, gdy element się zmienia, dodaje się galon świeżego oleju. Ale z powodu ograniczonej przestrzeni w maszynowni we współczesnych pojazdach, tego typu filtr jest obecnie rzadko wykorzystywany. Filtr Frantz jest prawdopodobnie najsławniejszym z filtrów obejściowych tego typu i jest nadal dostępny do dziś. Koszt kompletnego systemu po dodaniu kosztów instalacji może przekroczyć 400,00. Czasami mechaniczne lub termiczne działanie obraca się lub sprowadza zanieczyszczenia. Istnieją setki, jeśli nie tysiące, patentów i projektów Secondary Filter. Jednak tylko kilka z nich zostało przez lata wyprodukowanych komercyjnie w znaczącej ilości. Dzieje się tak dlatego, że koszt takiego niekonwencjonalnego drugorzędnego filtra jest zwykle wielokrotnie wyższy niż koszt konwencjonalnego wtórnego filtra. Dzieje się tak dlatego, że konwencjonalne filtry wtórne są wytwarzane w ilościach kilku tysięcy na raz. Dodatkowy koszt, a czasem trudność instalacji w przedziałach silnikowych o ograniczonej dostępnej przestrzeni sprawia, że ​​te niekonwencjonalne filtry drugorzędne są niepraktyczne. Typy komór termicznych, które oprócz przepuszczania oleju przez medium filtracyjne, również ogrzewają olej w celu ugotowania pewnych zanieczyszczeń. Ich twórcy twierdzą, że to rafinuje olej (stąd przyrostek - finer jest częścią nazwy co najmniej dwóch produktów). Zwykle działa na mocy elektrycznej, która oczywiście zużywa energię. Filtry przędzalnicze, które wykorzystują działanie wirówki do wyrzucenia sadzy i umieszczenia jej w pojemniku. Wirówka zasilana jest przez system sprężonego powietrza wózków i obraca się na łożysku. Pojemnik musi być okresowo czyszczony i monitorowany stan wirówki. Filtry kombinowane Najnowsze konstrukcje filtrów olejowych do silników wysokoprężnych obecnie łączą filtrację pierwotną i wtórną w oddzielnych komorach, ale w tej samej wspólnej obudowie. Są one stosowane w niektórych niedawno wprowadzonych silnikach Diesla. Więcej o filtrach oleju Wielkość i liczba filtrów umieszczonych na silniku jako wyposażenie standardowe zależy od jego wielkości i od tego, jak długo olej pozostanie w skrzyni korbowej przed zmianą. Standardowe filtry pełnoprzepływowe są przeznaczone dla producentów silników do czyszczenia oleju podczas normalnej eksploatacji. Zakłada się, że olej jest wymieniany w normalnych zalecanych odstępach czasu w zależności od rodzaju obowiązku, z jakim spotyka się silnik i pojazd. Im czystsze środowisko i łatwiejsze wykonywanie obowiązków, tym dłuższa przerwa serwisowa, brudniejsze środowisko i trudniejsze obowiązki wymagają częstszych wymian oleju i filtra. Jeśli używasz oleju Long Life w silniku przez dłuższe okresy czasu (dłuższe niż zalecane przez producenta OEM), może być konieczna częstsza wymiana standardowych filtrów oleju celulozowego niż olej. Możesz też użyć Primary Oil Filter, którego materiały zaprojektowano tak, aby miały dłuższy czas kalendarzowy i godziny pracy silnika. Można również użyć dodatkowego filtra obejściowego, którego dodatkowe działanie czyszczące zmniejsza obciążenie filtra głównego. Chociaż użycie magnesów do zbierania cząstek żelaza z oleju silnikowego wydaje się proste, samo umieszczenie magnesu w misce olejowej nie zapewnia wystarczającego efektu. Ze względu na charakterystykę oleju silnikowego, cząstki metalu w poruszającym się oleju nie będą przyciągane przez magnes, chyba że istnieje bezpośredni kontakt z powierzchnią magnesu. Gdy olej jest nieruchomy, przyciągają tylko cząstki bezpośrednio otaczające magnes. Magnes umieszczony w skrzyni przekładni różnicowej będzie miał więcej okazji do przyciągania cząstek metalicznych. Dzieje się tak dlatego, że olej przekładniowy jest spryskany przez obracające się koła zębate. W płynie do automatycznej skrzyni biegów cząstki żelaza są bardziej efektywnie asymilowane, jeśli magnes jest umieszczony blisko wlotu chłodnicy oleju, a nie tylko umieszczany na misce olejowej. Zwykle w wielu automatycznych skrzyniach biegów istnieje istniejące urządzenie magnetyczne zaprojektowane do usuwania cząstek z płynu do automatycznej skrzyni biegów (ATF). Droga, którą olej silnikowy przenosi przez filtr oleju, jest idealną lokalizacją dla magnesu przyciągającego cząsteczki. Detale cząstek zużytego metalu żelaznego przyciągniętych do wnętrza obudowy filtra oleju przez magnesy zewnętrzne Magnesy z naprzemiennymi przeciwnymi biegunami magnesu (NNorth i SSouth) są najbardziej skuteczne w usuwaniu cząstek. Nowe magnesy filtrujące SynLubetrade32UniMagtrade mają taką konstrukcję. Niestety wielu sprzedawców magnesów filtrujących robi nieistotne i absurdalne twierdzenia na temat magnesów: siły magnetyczne stabilizują cząsteczki oleju Im dłużej ekspozycja na pole magnetyczne, tym bardziej skuteczne staje się pozyskiwanie cząstek metalicznych. Zwiększa zużycie paliwa Zmniejsza zużycie oleju Zmniejsza emisję Zwiększa moc silnika Cóż, wszystkie powyższe stwierdzenia są FAŁSZYWE i NIEMOŻLIWE. jedyną rzeczą, na której magnesy są dobre, jest usuwanie żelaza, to jest cząstek magnetycznych. Jedyne dodatkowe korzyści uzyskuje się chemicznie, ale TYLKO w niskiej jakości smarach. Może to z kolei wydłużyć żywotność środka smarnego o nieskutecznym lub marginalnym przeciwutleniaczu. Oto, jak to działa: Sub-micronic drobno rozproszone cząsteczki żelaza działają jako kokatalizatory w utlenianiu cząsteczek ropy naftowej Usuwanie drobnych cząstek żelaza z obiegu oleju, zmniejsza szybkość utleniania, a zatem wydłuża żywotność smaru. Nie ma tu żadnej specjalnej MAGNETYCZNEJ MAGICZNEJ rzeczywistości, tylko prosta chemiczna rzeczywistość KIEDY NALEŻY ZMIENIĆ Filtr oleju Kiedy nadszedł właściwy czas na wymianę oleju i filtrów Konstruktorzy silnika publikują zalecane odstępy czasu, często za pomocą wykresów uwzględniających warunki i przebieg lub godziny. Nigdy nie zawiedziesz, jeśli będziesz wiernie przestrzegać tych zaleceń lub jeszcze częściej zmieniasz olej. Może to również sprawić, że poczujesz się lepiej, że regularnie wymieniasz brudny olej czystym olejem, i to było zarówno wierzyli, jak i reklamowano przez wiele lat jako: jak należy postąpić. Mit o niesławnym 3 000 milach lub 3-miesięcznym okresie wymiany oleju to powiedzenie wciąż promowane przez firmy naftowe i przemysł szybkiej zmiany oleju, a także wiele niezależnych mechaniki. Ale czy to jest PRAWDA rzecz do zrobienia. Faktem jest, że wiele elementów podwozia pojazdu zaprojektowano tak, aby działały dłużej i dłużej bez żadnej uwagi. Są one dostępne jako opcje w nowych ciężarówkach komercyjnych, a niektóre z nich można doposażyć w istniejące starsze jednostki. W lekkich pojazdach, takich jak: samochody osobowe, samochody dostawcze, pick-upy i SUV-y, elementy podwozia, które kiedyś były wymagane, Lube i Adjustment są obecnie niemal powszechnie stosowane we wszystkich nowoczesnych pojazdach, zastąpionych systemami, które zostały zaprojektowane tak, aby przetrwać pojazd bez jakiejkolwiek konserwacji jest ogólnie zaplombowany i wypalony przez całe życie. W związku z tym nie jest wymagana żadna konserwacja, nie jest to nawet możliwe. Wymiana filtra oleju silnikowego i oleju silnikowego pozostaje jednak najczęstszym i najczęstszym PMS okresowej konserwacji. Podczas gdy prawie wszyscy OEM zalecają okresy wymiany oleju silnikowego, które są znacznie dłuższe niż zalecane przez firmy naftowe i przemysł szybkiej zmiany oleju, a także wiele niezależnych mechaniki. jeżeli stosowany jest olej o określonej jakości API lub ILSAC, dostępne są również bardziej zaawansowane produkty. Wśród tych produktów są oleje i filtry, które mogą bezpiecznie wydłużyć okresy między wymianami. To może zaoszczędzić: ponieważ nie będziesz musiał często kupować oleju i filtra. Jeśli pojazdy są używane w komercyjnej służbie, pozostają dłużej, zarabiając pieniądze. Nawet jeśli samochód ciężarowy lub furgonetka nadal wchodzi w poprzedniej interwale dla kontroli B lub C, pojazd wymaga dużo mniej czasu w sklepie podczas serwisowania. Utrzymywanie oleju w silniku przez dłuższy czas zmniejsza również koszty legalnego usuwania oleju spustowego. Staje się to coraz ważniejsze, gdy weszły w życie coraz surowsze federalne, stanowe i lokalne przepisy dotyczące ochrony środowiska. Zredukowane zużycie oleju NET z powodu rozszerzonych drenów olejowych oczywiście zmniejsza objętość ropy naftowej, która wymaga importu. Faktem jest, że olej sam się NIE zużywa, ale MOŻE ulec skażeniu, uszkodzeniu lub wyczerpaniu. Zanieczyszczenie pochodzi z degradacji ropy naftowej z powodu utleniania i powstawania szlamu i innych związków organicznych, jak również z zanieczyszczenia spowodowanego zawieszeniem cząstek ścieralnych w oleju. Uszkodzenia są spowodowane przez wyjątkowo wysoką temperaturę oleju, a oba przyspieszają intensywność utleniania oleju, jak również powodują reakcje chemiczne, które trwale uszkadzają pakiet dodatków w oleju. Z biegiem czasu pakiet dodatków ulega wyczerpaniu, ponieważ substancje chemiczne pochłaniają zanieczyszczenia. Jeśli olej nie jest smażony lub przegrzany, a pakiet dodatków pozostaje nienaruszony, olej może trwać znacznie dłużej niż wielu ludzi wierzy. Niektórzy właściciele pojazdów używający nowych produktów nigdy nie zmieniają oleju silnikowego, ale dokonują częściowej zmiany za każdym razem, gdy dodają świeży olej do makijażu, aby nadrobić to, co zużywa normalna praca silnika, a także uzupełnić niewielką ilość, która jest usuwana podczas zmiany elementy filtra oleju. Jeśli chcesz wydłużyć okres wymiany oleju, aby zaoszczędzić czas i pieniądze, musisz opracować program, aby zrobić to bezpiecznie. Właściwy olej i odpowiednia filtracja są tego częścią. Prawdopodobnie jest to również analiza oleju. Odpowiadając na zapotrzebowanie na ograniczoną konserwację, producenci silników wydłużyli zalecane odległości dla niektórych silników do ciężarówek. Zwykle obejmują one większą pojemność oleju (do 50 kwart) i więcej filtracji (dwa filtry i układ filtrów bocznikowych). Jeden nowszy model silnika ma reklamowany interwał wymiany oleju od 50 000 do 65 000 mil w odstępach czasowych, w tym standardowy filtr główny pierwszo-wtórny i syntetyczny olej silnikowy do silników wysokoprężnych do silników wysokoprężnych. Nawet standardowe silniki mogą wykraczać poza podstawowe zalecane przez producenta odległości. Jest to możliwe dzięki starannie monitorowanemu programowi, który wykorzystuje wysokiej jakości smar, taki jak SynLubetrade Lubeminus4minusLife174 Motor Oil i filtr oleju najwyższej jakości, taki jak filtr oleju silnikowego SynLubetrade MicroGlasstrade o przedłużonej żywotności oraz magnesy filtrów oleju UniMagtrade. FILTRY OLEJOWE - PRODUKCJA I ZUŻYCIE Około 400 milionów filtrów oleju produkowanych jest w USA Każdego roku około 25 milionów jest importowanych, co daje łączną roczną sprzedaż filtra oleju w wysokości około 425 milionów. Około 45 filtrów olejowych do samochodów osobowych jest sprzedawanych do zmywarek DIY (zrób to sam). FILTR OLEJU - Recykling Stopień recyklingu zużytych filtrów olejowych wzrasta, w wyniku surowych nowych przepisów, że w niektórych stanach deklarują one używane filtry oleju jako odpady niebezpieczne, chyba że są one poddawane recyklingowi. Jednak mniej niż 25 wszystkich sprzedanych filtrów oleju jest właściwie poddanych recyklingowi. Eksperci szacują, że 100 recyklingu pozwoli odzyskać 160 000 ton stali i ponad 17,8 miliona galonów ropy naftowej (67 milionów litrów). Władze szacują, że tylko 1 do 2 generowanych przez DIY filtrów olejowych jest odpowiednio przetwarzanych. Raporty z Rady Produkcji Filtru informują, że w 1994 r. Z 420 milionów sprzedanych filtrów ponad 56 milionów lub około 13 zostało poddanych recyklingowi w USA. W pierwszej połowie 1995 r. Ci sami respondenci poddali recyklingowi 44 miliony filtrów oleju lub około 21. WNIOSKI Chcą uzyskać najlepszy dostępny filtr oleju do swojego pojazdu Możesz je kupić w SynLube Incorporated, wystarczy kliknąć poniższy przycisk: Wyślij wiadomość do synlubesynlube z pytaniami lub komentarze na temat tej strony internetowej. Kopia praw autorskich 1996-2017 SynLube Incorporated Ostatnia aktualizacja: 2017-02-10 Lubeminus4minusLife 174 jest zastrzeżonym znakiem towarowym SynLube Incorporatedlight i oczu Sight jest organem zmysłów promienistej energii. Wyewoluowała w stosunku do materiałów pochłaniających, odbijających lub załamujących promieniowanie słoneczne. Jego sensownością jest światło. przedstawione w doświadczeniu jako luminancja, kolor i przedmioty w przestrzeni trójwymiarowej. Od najdawniejszych czasów oko było ikoną dla naszej świadomości i widziało metaforę inteligencji 151 oraz z dobrym biologicznym uzasadnieniem. Rząd Primates, który obejmuje ludzi, ma wspólną wizję obuoczną i znacznie rozszerzoną kortę wzrokową do przetwarzania informacji wizualnych. Wizja jest dominującą domeną sensoryczną naczelnych. Oko jest atrakcyjnym studium z dwóch powodów. Jest samoistny, co oznacza, że ​​wszystkie elementy układanki znajdują się w jednym narządzie. Jest to również wysublimowany mechanizm z częściami przypominającymi soczewki aparatu, filtr światła dziennego, sterowanie przysłoną i czujnik obrazu CMOS160. Jednak prawdziwym narządem widzenia nie jest oko, ale mózg. Do czasu, gdy wejdzie w świadomość. kolor jest naprawdę złożoną oceną doświadczaną jako wrażenie. Tkanka zamknięta w oku stanowi placówkę neuronów mózgowych, które skanują świat i rejestrują podstawową luminancję, kontrast i ruch w obrazie optycznym. Duża kora wzrokowa z tyłu mózgu, w połączeniu z wieloma innymi obszarami mózgu, zajmuje się konceptualizacją i wizualizacją świata kolorów i obiektów wokół nas. Wizualne zadania ulepszania i interpretacji obrazu są opisane na stronach o strukturze widzenia. Ta strona zaczyna się od fizycznych atrybutów światła, struktury optycznej oka, reakcji komórek fotoreceptorów na światło (w tym trójchromatycznego fundamentu widzenia i jego charakterystycznej ikony, schematu chromatyczności) oraz specyficznych sposobów dostosowywania oka do sprostać wizualnym wyzwaniom stworzonym przez świat fizyczny. Światło: widmo, które widzimy. Fuzja jądrowa zachodząca w słońcu wytwarza olbrzymi przepływ promieniowania w kosmos. Naukowcy opisują to promieniowanie zarówno jako cykle lub fale w polu elektromagnetycznym, jak i małe kwantowe pakiety energii (fotony). Wizja kolorów Odległość między szczytami w jednym cyklu fali elektromagnetycznej jest jej długością fali (symbol lambda), mierzoną w nanometrach (miliardowych części metra). Liczba szczytów fal w standardowej odległości jest liczbą falową. odwrotność długości fali (1 lambda), którą należy pomnożyć przez 10 milionów, aby uzyskać fale na centymetr. Długość fali wynosząca 500160 nm jest zatem równa liczbie 150010 7 lub 20 000 fal na centymetr. Fale świetlne zwiększają częstotliwość (liczba cykli na sekundę), gdy promieniowanie wzrasta w przypadku krótkiej długości fali o wysokiej energii, światło o wysokiej częstotliwości ma z grubsza podwójną energię o długiej długości fali, o niskiej częstotliwości. Częstotliwość jest stałą własnością światła przy danej energii. Gdy światło przechodzi przez materiał nadawczy (półprzezroczysty lub przezroczysty), prędkość światła i odpowiednia długość fali światła są nieco zmniejszone, chociaż częstotliwość światła pozostaje niezmieniona. Powoduje to charakterystyczne załamanie lub zgięcie światła, gdy fale świetlne przechodzą przez granicę między różnymi mediami, takimi jak powietrze i woda lub powietrze i szkło. Stosunek prędkości światła w powietrzu i jego prędkości przez medium nadawcze 151, które określa wielkość zginania wytwarzanego w wiązce światła 151, jest współczynnikiem załamania światła ośrodka. Podstawowa długość fali i prędkość światła są zwykle mierzone w powietrzu na powierzchni Ziemi. Opis światła 038 Kolor. Światło jest promieniowaniem elektromagnetycznym, które stymuluje oko. Ta stymulacja zależy zarówno od energii (częstotliwości wyrażonej jako długość fali), jak i od ilości światła (liczba fotonów). Widoczne spektrum widmowe w zakresie kolorów elektromagnetycznych wytworzone przez siatkę dyfrakcyjną (podczerwone promieniowanie podczerwone, ultrafiolet UV) w celu omówienia spektralnej reprodukcji barw na monitorze komputera, patrz strona Rendering Spectra autorstwa Andrew Young'a. Rysunek pokazuje widzialne widmo na skali długości fali, w przybliżeniu, ponieważ pojawia się w świetle słonecznym odbijanym od siatki dyfrakcyjnej (takiej jak płyta kompaktowa), która wytwarza równe odstępy długości fal światła. (Pryzma tęczowa lub szklana wytwarza równe odstępy fal ultradźwiękowych, co kompresuje niebieski koniec spektrum.) Poza zasięgiem widzialnym promieniowanie elektromagnetyczne o wyższych energiach (długości fal krótszych niż 380 nanometrów) nazywane jest promieniowaniem ultrafioletowym i obejmuje promieniowanie X i gamma. Promieniowanie o niższej energii (przy długości fali dłuższej niż około 800160 nm) nazywane jest podczerwienią lub ciepłem przy jeszcze niższych częstotliwościach (dłuższe fale) to mikrofale, fale telewizyjne i fale radiowe. Zwróć uwagę na bardzo stopniowy spadek jasności na końcu podczerwonym (IR) widma i stosunkowo ostrzejszy spadek w kierunku ultrafioletu (UV). Na powierzchni Ziemi absorbujące działanie warstwy ozonowej i niższej atmosfery znacząco filtruje promieniowanie o krótkiej długości fali poniżej 450160 nm i blokuje całe promieniowanie poniżej 320180 nm. Ponadto, większość długości fali poniżej 500160 nm jest blokowana przed dotarciem do siatkówki przez przezroczysty żółty odcień w soczewce dla dorosłych i ochronną żółtą warstwę pigmentu na siatkówce. Ale w południe światło jest tak samo długotrwałe (ciepło), jak w świetle, więc stopniowe odpadanie wyczuwalnego czerwonego światła jest spowodowane słabszą wrażliwością wizualną w dłuższych falach. Zatem zakres długości fal światła jest nieco arbitralny. Standardy fotometryczne dla widzialnych długości fali przy natężeniu oświetlenia w świetle dziennym wynoszą od 360160 nm na końcu bliskiej ultrafioletu do 830160 nm w bliskiej podczerwieni. Jednak w normalnych warunkach wizualnych efektywne wartości graniczne wynoszą od 400160nm do 700160nm. jak pokazano na większości diagramów na tej stronie. Mimo to możliwe jest obserwowanie długości fal do 380160 nm lub do 900160 nm, jeśli światło jest wystarczająco jasne lub widziane w bliskiej ciemności. W widmie barwy spektralne nie mają jasnych granic, ale wydają się stopniowo zaciemniać od jednego odcienia do drugiego w różnych pasmach kolorów o nierównej szerokości. It is easier to locate the center of these color categories than the edges the approximate wavelength location of basic color categories (including cyan or blue green) is shown in the figure (above). Note the fairly sharp transitions from blue to cyan and from green to yellow, and the narrow span of cyan and yellow (which can appear white in a rainbow). I use quotation marks to refer to spectral colors because light itself has no color . Color is fundamentally a complex judgment experienced as a sensation . It is not an objective feature of the physical world 151 but it is not an illusion, either. A single wavelength of the spectrum or monochromatic light . seen as an isolated, bright light in a dark surround, creates the perception of a recognizable hue but the same light wavelength can change color if it is viewed in a different context . For example, long wavelength or red light can, in the right setting, appear red, scarlet, crimson, pink, maroon, brown, gray or even black Similarly, in all the diagrams or illustrations of color vision (including the chromaticity diagram ), spectrum colors are only symbols for the different wavelengths of light. Despite all that, the abstract wavelength numbers are conveniently made more interpretable by the use of standard hue categories. Ive summarized below the hue terminology adopted throughout this site. It uses the six primary hue categories red, orange, yellow, green, blue and violet . with blends indicated by compound names in which the first hue is a tint or bias in the second hue: blue violet indicates a violet leaning toward blue. spectral hue categories Note . Hue boundaries rounded to the nearest 10160nm. Spectral hue boundaries are arbitrary, due to the gradual blending of one hue into the next, the shifts in hue boundaries produced by luminance changes, individual differences in color perception, and language variation in the number and meaning of hue categories. c means complement of wavelength for extraspectral hues (mixtures of orange red and blue violet light). Sources . complementary hues from Wyszecki 038 Stiles (1982) hue boundaries from my own CIECAM spectral hue scaling of watercolor pigments, Munsell hue categories and spectral wavelengths. These labels are only guidelines. In addition to the context factors mentioned above, the hue boundaries will appear to shift as the luminance (brightness) of the spectrum increases individual differences in color perception create substantial disagreement in the location of color boundaries, or the location of pure colors such as the unique hues (red, yellow, green and blue) and the location of boundaries will change with the number of hue categories used and the meaning assigned to them (especially across different languages or cultures). Variations in Natural Light. Radiation from the sun that does get through the atmosphere and is visible to our eyes can be described in three ways: 149160 Sunlight is light coming directly from the sun 151 the image of the suns disk or a shaft of sunlight into a darkened room. The solar color changes significantly across the day and depends on the angle of the sun above the horizon, the altitude of the viewer above sea level, the season, the geographical location and the amount of water vapor, dust and smoke in the air. The sun itself is so brilliant that it overwhelms color vision, making color judgments unreliable, but if the noon sun were dimmed sufficiently, its color would appear a pale greenish yellow (not the deep yellow of schoolroom paintings). This color appears in the positive afterimage of sunlight reflected off a car windshield. 149160 Skylight refers to the blue light of the sky as viewed from a location in complete shade, for example the light entering through a north facing window. It results from the scattering of short wavelength light by air molecules. This scattering is slightly stronger from the northern sky, opposite the generally southern origin of sunlight. The illuminance contribution of skylight is significant: though much dimmer than the suns disk, the visible area of the sky is approximately 100,000 times larger, which is why daylight shadows are clearly illuminated and we can read a summer novel in deep shade. 149160 Daylight is the combined light of sun and sky, for example as reflected from an unshaded sheet of white paper illuminated outdoors. Significant color shifts occur in daylight, depending on geography, season and time of day, but it is unchanged by scattered clouds or overcast: these only dim the light and diffuse it. The most accurate way to describe these color changes in natural light is by means of a spectral power distribution (SPD). This is a measurement of the radiance or radiant power (energy per second) of light within a small interval of the spectrum (such as 570-575160nm for wavelengths). Usually the power within each wavelength or wavenumber interval is shown as a proportion of a standard wavelength or maximum power, given an arbitrary value of 100, which creates a relative SPD . Many relative SPDs have been published as standard illuminants . which are spectral templates used to model the characteristics of natural light and to describe artificial light sources and light filters. Two of these, the standard noon daylight illuminant ( D65 ) and noon sunlight illuminant ( D55 ), are shown below, along with the SPDs for north skylight and sunset light. (The numbers associated with the illuminants indicate the closest matching correlated color temperature of the light.) spectral variations in natural light standardized relative spectral power distributions for daylight phases across the visible spectrum, normalized to equal power at 560160nm, with the correlated color temperature (CCT) of each profile (Wyszecki Stiles, 1982) The most interesting of these templates is D65 . the noon daylight illuminant. This SPD is useful in color vision research because it is perceived as a balanced white illumination across a wide range of illumination levels 151 rain or shine, we perceive daylight as white light, provided the sun is not near the horizon. This is the first of many facts that confirm our color vision is not an abstract and impartial color sensor but is a living system that anticipates the range of natural surface colors as they appear under natural illumination . The noon north skylight illuminant is in contrast strongly skewed toward the blue wavelengths, and this in the shade illumination appears distinctly blue to the eye. Noon sunlight ( D55 ) has a nearly flat distribution and appears to be a yellowish or pinkish white when the eye is adapted to noon daylight. When the sun is lower in the sky at sunrise or sunset, sunlight must pass sideways through a much longer and denser section of the earths atmosphere, which scatters most of the blue and green wavelengths to produce a distinctly yellow or red hue. (Sunlight is also reddened by dust storms, ash from volcanic eruptions or the smoke from large fires.) This lends morning or late afternoon light a strong yellow or red bias, climaxing in the deep orange of sunrise or sunset. Morning light has a softer, rosier color, in part because the cooler night air has a higher relative humidity that produces long wavelength filtering morning fogs or mists, and in part because the drop in temperature abates daytime winds and convection currents, allowing dust and smoke to settle out of the atmosphere. Thus, the illumination that reveals our world is not constant but varies across a broad swath of tints from cool blues to warm yellows and reds. The eye is adapted to minimize the distorting effect that these color changes in the light have on the color appearance of objects. Finally, the eye is adapted to function across illumination levels from 0.001 lux (starry night) to more than 100,000 lux (noon daylight), which makes us functional day or night. Moonlight has the same spectral power distribution as daylight, though much reduced in intensity, so the D65 illuminant stands for the daylight and nighttime extremes of natural light experience. However, our color experience of light and objects changes dramatically within that illumination range, as the eye changes from trichromatic photopic vision to monochromatic scotopic vision . design of the eye The eye is a marvel of biological adaptation to a specific function. In large part this adaptation is successful because it separates visual tasks into four levels of structure: the optical eye, the retina, the photoreceptor cells, and the photopigment molecules. 149160 scotopic or dim light adapted rods (denoted by V and containing the photopigment rhodopsin ), most sensitive to green wavelengths at around 505160nm 149160 short wavelength or S 160cones, containing cyanolabe and most sensitive to blue violet wavelengths at around 445160nm. 149160 medium wavelength or M 160cones, containing chlorolabe and most sensitive to green wavelengths at around 540160nm 149160 long wavelength or L 160cones, containing the photopigment erythrolabe and most sensitive to greenish yellow wavelengths at around 565160nm As the figure shows, there is a large number of differences between rhodopsin (taken as baseline) and the S 160photopigment, and a similarly large number of differences between the S 160and M 160photopigments. In contrast, the M 160and L 160photopigments are nearly identical. Photopigments do not catch light particles the way a bucket catches rain. Even if a photon strikes a photopigment molecule, the probability that the visual pigment will photoisomerize depends on the wavelength (energy) of the light . Each photopigment is most likely to react to light at its wavelength of peak sensitivity . Other wavelengths (or frequencies) also cause the photopigment to react, but this is less likely to happen and so requires on average a larger number of photons (greater light intensity) to occur. Measuring Photoreceptor Light Sensitivity. The relationship between photopigment chemistry and light sensitivity was anticipated by 19th century visual researchers, and was demonstrated when the rod photopigment (then called visual purple ) was extracted from dissected retinas and shown to bleach readily in light. Over a century later, methods were developed to measure the bleaching of cone and rod photopigments to specific light wavelengths, which produces a relative sensitivity curve across the spectrum for each type of photopigment or cone. As the curve gets higher, the probability increases that the photopigment will be bleached (and the photoreceptor cell will respond) at that wavelength. The photopigment absorption curves shown below were measured in about 150 intact cones from surgically removed human eyes, held in a tiny glass tube and illuminated from the side by a thin beam of monochromatic (single wavelength) light (a technique called microspectrophotometry ). They closely resemble the recordings of single cones in monkey retinas and the absorption curves of genetically manufactured photopigment molecules. These curves have been normalized 151 the sensitivity at each wavelength is expressed as a proportion of the maximum sensitivity, which is assigned a value of 1.0. human photopigment absorption curves curves normalized to equal peak absorptance (1.0) on a linear vertical scale wavelength of peak absorptance in italics, number of photoreceptors measured for each curve at base of curve data from Dartnall, Bowmaker Mollon (1983) Four kinds of spectra were obtained with four distinct absorptance peaks at 420, 495, 530 and 560160nm. As expected from the photopigment molecular structure . the L 160and M 160photopigments have a similar peak and span within the spectrum, and both differ significantly from the location of the S 160cone curve. The fourth (rod) photopigment, rhodopsin . fits in between. The photoisomerization curves should describe color vision if each type of cone contains only one kind of photopigment and if the intensity of the photoreceptor response is proportional to the quantity of photoisomerized pigment. In fact, these curves do not correspond to human color matching responses, especially for the L160cones . So we have to shift attention to the cones as they respond in an intact (living) retina. It is impractical to measure cone responses in live human retinas, so methods have been contrived since the late 19th century to measure them by indirect methods. Within the past few decades, genetic identification of the specific opsin types expressed in individual photopigments has produced an increasingly accurate picture. The most reliable data on cone sensitivity curves or cone fundamentals actually comes from a different experimental method, also first used in the 19th century: color matching experiments . In this approach, viewers match the color of a test wavelength by a mixture of three primary lights. These matches are performed by normal trichromats and by carefully screened dichromats (colorblind subjects) who lack one of the L . M 160or S 160photopigments entirely or carry L and M photopigments that are very similar . Differences between the dichromats allow measurement of either the L or M light response without any contribution from the other type of cone. These measurements are then used to transform the color matching functions of normal subjects into cone fundamentals that match the separate curves found in dichromats. Adjustments must also be made to compensate for the prereceptoral filtering of short wavelength light by the lens and macular pigment. Alternate techniques, including measurement of nerve signals from individual human cones or rhesus monkey cones, have been used to confirm and clarify the color matching data. Because the cones are unequally distributed across the retina, it matters how large (visual angle) and where (centrally or peripherally) the color stimulus appears in the visual field 151 different presentations of color stimuli will produce different color matching functions. The standard alternatives are a 2deg (foveal) or 10deg (wide field) presentation of color areas centered in the field of view. Compared to 2deg curves, the 10deg L 160and M 160curves are elevated by 10 to 40 in the green to violet wavelengths. For reasons explained here . the 10deg curves are used throughout this site. The cone fundamentals seem to imply that cone sensitivities are fixed, like the speed of a photographic film. They are not: cone sensitivity depends on light intensity . and the curves below describe the average response under moderate levels of retinal illuminance. The absolute level of all sensitivities changes as part of light adaptation . and the relative sensitivities change during chromatic adaptation . Five Views of the Cone Fundamentals. Lets now look at five types of presentation using recent estimates of 10 degree, quantal cone fundamentals by Andrew Stockman and Lindsay Sharpe (2000). 1. Linear Normalized Cone Fundamentals . This is the most common textbook presentation of cone response sensitivities. The response at each wavelength is shown as a proportion of the peak response, which is set equal to 1.0 on a linear vertical scale. This produces the three similar (but not identical) curves shown below. normalized cone sensitivity functions the Stockman 038 Sharpe (2000) 10deg quantal cone fundamentals, normalized to equal peak values of 1.0 on a linear vertical scale This presentation is in some respects misleading, because it distorts the functional relationships between light wavelength (energy), cone sensitivity and color perception. However, comparison with the photopigment absorption curves above identifies three obvious differences between the shape and peak sensitivity of the photopigment and cone fundamentals: 149160The L 160cone has a noticeably broader or wider curve than the S 160and M 160cones the S 160cone has a narrower response profile than either the M 160or L 160cones. 149160Compared to the photopigments, the cone peak sensitivities have been shifted toward long wavelengths . by 5160nm ( L 160cone) to 25160nm ( S 160cone). 149160The short wavelength tails of the photopigment curves have been lowered so that the response below 500160nm falls toward zero. As the effects of prereceptoral filtering have been removed, this implies that increased S 160outputs are opposed to the L and M outputs . at short wavelengths, the S 160cone suppresses the L 160and M 160cone sensitivity. Overall, human spectral sensitivity is split into two parts . a peaked short wavelength sensitivity centered on blue violet (445160nm), and a broad long wavelength sensitivity centered around yellow green ( 560160nm), with a trough of minimum sensitivity in middle blue (475 to 485160nm). 2. Log Normalized Cone Fundamentals . A problem with the linear normalized cone fundamentals is that they emphasize the overall peak shape of the curves as a result they do not adequately display the tails or extreme low values. The solution is to present the normalized curves on a log vertical scale, as shown below. Each unit of the log sensitivity scale is 10 times smaller than the unit before, which zooms in on the very low sensitivities. (Cone fundamentals are most often tablulated in log normalized form, as it is easy to convert these curves into any other format.) log normalized cone sensitivity functions the Stockman 038 Sharpe (2000) 10deg quantal cone fundamentals, normalized to equal peak values of 1.0 on a log vertical scale These curves provide three additional insights: 149160 Each type of cone responds to a wide range of light wavelengths in fact, the measurable sensitivity of the L 160and M 160cones extends over the entire visible spectrum, although the sensitivity of the M 160cone is very low in the near infrared. 149160The L160and M160response curves largely overlap one another 151 and this overlap significantly limits the maximum saturation of hues in the yellow through green wavelengths. 149160The S160cone responds to only half the spectrum . from yellow green to violet perception of monochromatic yellow green to red hues depends entirely on the balance between L 160and M 160outputs. 3. Log Population Weighted Cone Fundamentals . The previous two formats imply that the different photopigments or cone spectral classes are represented in the retina in equal numbers. This is not true, which suggests the cone fundamentals should be weighted (shifted up or down in relation to each other) to more accurately represent their proportional contribution to color vision. The peak values of each cone are set equal to the proportion of that cone in the total number of cones in the retina. The probability that a cone will respond is weighted by the probability that a photon will strike that cone type. The population proportions used here are approximately those of the 10deg retinal anatomy: 63 L 160cones, 31 M 160cones, and 6 S 160cones. (There is reliable evidence that these proportions differ significantly from one person to the next.) population weighted log cone sensitivity functions the Stockman 038 Sharpe (2000) 10deg quantal cone sensitivity functions on a log vertical scale (1.0 total cumulative response by all three cones) area of 50 or more optical density of macular pigment and adult lens shown in yellow from Stockman, Sharpe 038 Fach (1999) Taking into account both the individual response sensitivities of the three cone classes and their proportional numbers in the retina, we see that a random photon of equal energy or white light is most likely to produce a response in an L 160cone at any wavelength above 445160nm. In contrast, the M 160cones have only 40 of the L 160cone response probability across all wavelengths, and the S 160cones only one tenth of that. Thus, a single photon is roughly 25 times more likely to produce a response in an L 160than an S 160cone. 4. Linear Population Weighted Cone Fundamentals . The log scale is useful to show the very low values of cone fundamentals, in the tails of the curve, but it gives an unfamiliar view of the overall shape of the population weighted curves. Represented on a linear scale, the curves reveal the response probabilities more directly. population weighted linear cone sensitivity functions the Stockman 038 Sharpe (2000) 10deg quantal cone fundamentals on a linear vertical scale, scaled to reflect L . M 160and S 160cone proportions in the retina (1.0 total cumulative response by all three cones) This is probably the most accurate picture of the proportional response probabilities of the three cone classes in relation to each other, to different wavelengths of light, and to our overall visual acuity. We glean a few more insights: 149160The L160and M160cones produce nearly all the information acquired by the retina the L 160cones account for most of the retinal signal at nearly all wavelengths. When we recall that the fovea contains half the total number of L 160and M 160cones in the retina, the curves indicate the dominant importance of foveal responses in color vision. 149160The linear scale emphasizes that each cone responds primarily to light near its wavelength of maximum sensitivity (the three white lines in the spectrum band). A single photon at a cones peak sensitivity has a visual impact equivalent to 10,000 or more photons at the tails or low sensitivity ends of the curve. 149160As a result, our eyes are most sensitive to yellow green wavelengths around the middle of the spectrum: yellows and greens are the most luminous colors in a prism spectrum or rainbow. In fact, most of our light sensitivity lies between 500160nm to 620180nm 151 roughly from blue green to scarlet. 149160The sensitivities of the L 160and M 160cones are well contrasted through the red to yellow green parts of the spectrum, but become very similar through the blue green to blue violet parts of the spectrum. The S 160cones break the tie in wavelengths below 5. Equal Area Cone Fundamentals . The population weighted curves are a physiological representation of visual sensitivity: the cones are weighted by their proportional numbers in the retina. But individual cone outputs have unequal importance or voting strength in determining color sensations because they flow into common pathways or channels of color information. These channels have a weight or importance of their own, which defines the perceptual importance of the cone classes in brightness and color perception. A plausible assumption adopted in colorimetry is that each type of cone contributes equally in the perception of a pure white or achromatic color. This means that the cone fundamentals do not represent individual photoreceptors, but classes or types of cones as a group. Each class is given equal perceptual weight in the visual system. In this type of display, the peak of each sensitivity curve is scaled up or down so that the area under each curve (equivalent to the total response sensitivity of each type of cone, pooled across all cones) is the same these curves are usually presented on a linear vertical scale. equal area cone sensitivity functions the Stockman 038 Sharpe (2000) 10deg cone fundamentals rescaled so that the area under each curve equals 10 on a linear scale These equal area cone sensitivity curves have an important and specific technical role in colorimetry . to model the changes in cone sensitivities that occur in each class of cone during chromatic adaptation . This equal area presentation of cone fundamentals should not be confused with the most commonly used model of visual sensitivity based on equal area weighting: the curves of standard color matching functions . These are superficially similar to cone fundamentals, and can be derived from the cone fundamentals by a mathematical transformation, but they do not represent specific photoreceptors or color channels in the visual system. The large differences in peak elevations (especially when compared to the population weighted cone fundamentals) imply that the S 160cone outputs must be heavily weighted in the visual system far out of proportion to their numbers in the retina. This turns out to be true. In addition, the proportionally small overlap between the S 160cone curve and the L 160and M 160curves implies that short wavelength (violet) is handled as a separate chromatic channel and is perceptually the most chromatic or saturated. We might also suspect that the L 160and M 160cones have a different functional role in color vision from the S 160cones, because they have very similar response profiles across the spectrum and lower response weights than the S cones. And this also is true: the L 160and M 160cones are responsible for brightnesslightness perception, provide extreme visual acuity, and respond more quickly to temporal or spatial changes in the image the S 160cones contribute primarily to chromatic (color) perceptions. photopic 038 scotopic vision The separate L . M 160and S 160cone fundamentals do not directly answer a more basic question: what is the eyes overall sensitivity to light How much radiant power must a light emit before we can see it The answer still depends on the wavelength of the light, but it also depends on the total intensity or energy of the illumination 151 the difference between daylight and darkness. Daylight (Photopic) Sensitivity. At illumination levels above 10 lux or so, corresponding to daylight levels of illuminance from twilight to noon daylight, the cones primarily define the luminance or brightness of a light or surface. This is photopic vision . and it is functioning whenever we see two or more different hues. Photopic sensitivity was one of the first visual attributes that 19th century psychophysicists attempted to measure. A plausible early approach was heterochromatic brightness matching . in which viewers adjust the brightness (radiance) of a monochromatic (single wavelength) light until it visually matched the brightness of a white light standard after this was done across the entire spectrum, it yielded a curve of overall light sensitivity. Unfortunately, colored light is not perceived the same as white light: hue purity increases the sensation of brightness . making saturated lights appear brighter than a white light of equal luminance. Various methods have been tried to get around the problem. The most reliable is flicker photometry . which cancels the chromatic component in a monochromatic light by flickering it on and off so rapidly that it appears to fuse into a steady, desaturated, half bright stimulus, which is then adjusted to the white light standard. The diagram shows results from six different measurement techniques, listed in the key in descending order of reliability, to show the extent of the problems. a passel of photopic sensitivity functions luminous efficiency measured using six different techniques (from Wyszecki 038 Stiles, 1982) The underlying problem, it turns out, is not in the measurement but in the theory: the diagram is not a picture of measurement problems but of visual adaptability. The brightness sensation is a dynamic response by different types of photoreceptors adjusting to different visual contexts. Overall light sensitivity varies across different luminance levels . light mixtures and dominant colors it varies depending on how it is measured. So it cannot be pinned down as a single curve, as can be done with the four types of photoreceptors. Even so, the curve is useful in many practical applications. So the international standards body for color measurement methods, the Commission Internationale de lEclairage (or CIE ) cut the Gordion knot and adopted a photopic sensitivity function denoted V ( lambda ), which means a curve of the luminous efficiency value V at each wavelength lambda . This curve was based on early (up to 1924) sets of diverse 2deg color matching functions weighted to reproduce, at the corresponding wavelengths, the apparent brightness of the three rgb primary lights used in the color matching studies. This standard curve locates the main light sensitivity in the green center of the spectrum between 500160nm to 610160nm, and places the peak photopic sensitivity at 555160nm 151 though as you see above, this peak is more of a plateau. The V ( lambda ) luminosity function equivalently represents the relative luminous efficacy of radiant energy, the light stimulating power of equal watts at each wavelength. In this guise it is the basis of modern photometry as deployed in photographic light meters and digital camera image sensors. An electronic sensor measures the radiance within small sections of the visible spectrum, then weights each section by its luminous efficacy the total across the spectrum matches to a good approximation the lights luminance or apparent brightness to the human eye when the light is viewed in isolation. Here is the curve on a log vertical scale, with its partner the scoptopic sensitivity function denoted V ( lambda ) and discussed in the next section. photopic 038 scoptopic sensitivity functions CIE 1951 scotopic luminous efficiency and CIE 1964 wide field (10deg) photopic luminous efficiency, relative to peak photopic sensitivity on log vertical scale relative peak sensitivities from Kaiser Boynton (1996) Unfortunately, photopic sensitivity has remained a moving target. All measurements include the prereceptoral filtering in brightness judgments, which complicates measurement in the blue and violet wavelengths. Subsequent research also showed that the CIE 1924 curve underestimated photopic sensitivity in the blue wavelengths, so the curve has been twice corrected 151 by Judd (1951) and Vos (1978). This modified Judd-Vos luminosity function is usually denoted V M ( lambda ) 151 M 160for modified . Meanwhile a consensus emerged that the S 160cones do not contribute substantially to brightness perception. This means the photopic luminosity function is more accurately defined as a weighted combination of the L 160and M 160 cone sensitivity curves . Paradoxically, when more realistic corrections for lens and macular density are added, these newer estimates increase even further the estimated photopic sensitivity to short wavelength light, despite exclusion of the S 160cone from the curve. The diagram below presents the updated 2deg luminosity function denoted V ( lambda ) and the companion 10deg luminosity function by Stockman 038 Sharpe, normalized on a linear scale. The modified 1978 Judd-Vos curve ( V M lambda ) and the 1951 scotopic curve V ( lambda ) are included for comparison. The new curves are based on the Stockman 038 Sharpe L 160and M 160cone fundamentals that best fit flicker photometric data for 40 viewers the L cones have a 50 greater weight than the M 160cones and the S 160cones are given zero weight. These curves put the peak photopic sensitivity at 545160nm, but with a flattened peak due to the averaged values of variant L 160photopigments . photopic 038 scoptopic luminosity functions photopic functions based on the 2deg and 10deg quantal cone fundamentals of Sharpe, Stockman, Jagla 038 Jaumlgle (2005), shown with the CIE 1951 scotopic function and the Judd-Vos 1978 photopic function all curves normalized to equal peak sensitivity on a linear vertical scale These curves show that short wavelength or blue light has a greater luminous efficiency under scotopic than photopic vision. They show that differences among the photopic curves are confined almost entirely to the short wavelengths, and that there is a greater blue response in wide field than foveal color perception. Finally, they show that long wavelength or red light strongly stimulates the photopic function but the scotopic very little. This is why submariners and astronomers dark adapt under red light: it keeps the foveal cones functional (for detail vision) while dark adapting the rods. Both cones and rods respond near the maximum to green wavelengths, regardless of luminance. This is why emergency response vehicles are now painted a light yellow green instead of the traditional red 151 the yellow green is much easier to see, especially in dim light. Dim Light (Scotopic) Sensitivity. The diagrams above also show the CIE 1951 scotopic sensitivity function denoted V ( lambda ) which describes human light sensitivity under dark adaptation at illuminances below 0.1 lux. This is approximately the amount of light available under a half moon at night. At these very low illuminance levels the cones cannot respond to light and the rods completely define our visual experience. There are seven peculiarities of rod based or scotopic vision: 149160All rods contain the same photopigment, rhodopsin, so rods lack the photopigment variety necessary for color vision. We become functionally colorblind except for isolated points of higher luminance, such as distant traffic lights or the planet Mars, that are bright enough to stimulate the cones. 149160Rod signals do not transmit within separate nerve pathways: they feed into the same channels used by the cones. These channels are segregated into contrasting redgreen and yellowblue opponent contrasts . As a result, rods can produce faint color sensations 151 at very low chroma and lightness contrast. 149160 Peak sensitivity is around 505160nm or blue green. As natural light around sunset is shifted toward red, the rods start to dark adapt while still exposed to long wavelength (red) light. 149160However, rod sensations of white usually appear faint blue (matching about 480160nm) and not blue green. 149160There are roughly 100 million rods in the human retina, yet they are completely absent from the fovea at the center of the visual field where daylight visual resolution is highest. We cannot read even large print text under scotopic vision, or recognize very small objects, because the fovea shuts down. 149160There are about 16 rods for every cone in the eye, but there are only about 1 million separate nerve pathways from each eye to the brain. This means that the average pathway must carry information from 6 cones and 100 rods This pooling of so many rod outputs in a single signal considerably reduces scotopic visual resolution and means, despite their huge numbers, that rod visual acuity is only about 120th that of the cones. 149160Like the cones, the rods are more widely spaced and larger in diameter toward the edges of the retina, but they also form a densely packed ring at about a 20deg visual angle around the fovea. This is why we can see very faint stars or lights at night if we look to one side, rather than directly at, their location. Mesopic Light Sensitivity. The rods strongly affect color perception under moderately low illumination by mixing with or tinting the color responses of the still active cones. This mesopic vision typically appears in illuminances from 0.1 to 10 lux, for example during the 45 minutes or so after sunset (for a viewer outdoors and shielded from artificial light). Because the rod and cone outputs are pooled in shared nerve pathways in mesopic vision, the photopic luminosity curve shifts toward blue and long wavelength hues become darker. Bright yellow, ochre and umber fuse into a single grayish tan, greens and blues appear as a single grue (green blue) color, and reds become a warm, dark gray. This Purkinje shift (named for the Bohemian scientist who described it in 1825) is easiest to see in large areas of color extending outside the visual field of the rodless fovea. It is quite noticeable if you look at a familiar, brightly colored art print, hawaiian shirt or flower bed in fading twilight as your eyes become adapted to the dark. In daylight illumination the rod signals are near maximum, which causes a ceiling effect that makes the rods insensitive to light contrast. (This is due to a response compression of the rod outputs, and not to photopigment depletion by light.) The rod signals therefore disappear in the same way cone outputs do in a ganzfeld effect . Even so, rods remain active in daylight, even under very bright levels of illuminance. They can affect color appearance by a process called rod intrusion . which desaturates colors, especially at long (red) wavelengths, in large field or peripheral vision, and under moderate to low levels of illumination. The Color Vision Research Laboratories at UC San Diego provide a comprehensive online library of data relating to photopigments, cone fundamentals, colorimetry and visual responses. trichromatic mixtures The premise that millions of distinct colors can arise from the stimulation of three different color receptors is called the three color or trichromatic theory of color vision, first proposed in the 18th century. It is the foundation of modern colorimetry . the prediction of perceived color matches from the physical measurement of lights or surfaces. The cone sensitivity curves show the probability that individual L . M 160or S 160cones will respond to light at different wavelengths. But they do not offer a very clear picture of how the cones work together or how the mind triangulates from the separate cone outputs to identify specific colors. We obtain this picture by charting the proportion of cone outputs in the perception of a specific color. This results in a literal triangle, the trilinear mixing triangle . that contains all possible colors of light. Any diagram that shows how the L . M 160and S 160cones combine to create color perceptions must also define a specific geometry of color . This geometry changes, depending on how the cone signals are combined. The relationships among cone outputs, the method for calculating the outputs that produce a specific color sensation, and the shape of color in the mind, are all aspects of the same problem. Principle of Univariance. A key feature of photoreceptor signals is that they represent light as a contrast or change to a continuous baseline signal of about 15040 millivolts, even in darkness (hence the name dark current ). A change in photoreceptor excitation is transmitted as a more or less change in this baseline signal. This single type of photoreceptor response to any and all light stimulation is termed the principle of univariance . Now, the rate of photoisomerization in the photopigment depends on two completely separate dimensions of the light stimulus: (1)160the quantity of light incident on the retina or (2)160the relative sensitivity of the photopigment to the light wavelength(s). As a result, a change in the photoreceptor signal can be caused by two very different changes in the light. The cone or rod output decreases as the light gets brighter or as the light frequency gets closer to the frequency of its peak sensitivity and the output increases as the light becomes dimmer or farther from its peak sensitivity. the principle of univariance a single L cone responds with the same more or less signals to changes in light frequency or light intensity Thus there are two kinds of ambiguity in the response of individual photoreceptors to light (diagram, above): 149160 A single type of cone cannot distinguish changes in wavelength (hue) from changes in radiance (intensity) . Alternating between equally bright green and red wavelengths ( B ), or modulating a single green wavelength of light between bright and dim ( C ), will produce an identical change in the output of a solitary L cone. 149160 Some changes in light produce no cone response . Alternating between equally bright blue and orange wavelengths ( A ), or between a dim green and proportionately bright red light ( D ), would not change the output of that solitary L cone. However, what the cones cannot do individually they can achieve as a team. The principle of univariance means that color must be defined by the combined response of all three cone types . The Cone Excitation Space. To visualize the color creating relationships among the separate L . M 160and S 160cones, they are used to define a three dimensional space. In this cone excitation space each dimension represents the separate and independent excitation or outputs produced in each type of cone. The standard method to illustrate cone behavior is to combine the three cone responses produced by monochromatic lights from short (390160nm) to long (750160nm) wavelengths. This is done by plotting the cone fundamentals at each wavelength as points in the cone excitation space. For example (diagram, right), at a wavelength of 500160nm, the L cone sensitivity is 0.44, M is 0.64 and S is 0.09. Those three numbers locate the combined cone excitation to monochromatic light at 500160nm. When similar points are plotted for all visible wavelengths, they define a curved path of cone excitations to monochromatic (maximally saturated) lights called the spectrum locus . a normalized cone excitation space the spectrum locus (red dots) plotted in three dimensions defined by the normalized cone fundamentals L . M and S V is the photopic luminous efficiency function We still can recognize in this curve the basic features of the normalized L . M and S cone fundamentals. All points at wavelengths below 400160nm or above 700160nm are at the origin (0 on all dimensions) which means those wavelengths are invisible 151 they produce no cone excitations. The L cone reaches its maximum response at around 565160nm, the M cone at around 540160nm, and the S cone at around 445160nm. But now we see them in dynamic combination. The V luminosity function (green line in diagram) is the sum LM of the normalized L and M outputs, so it forms a diagonal from the origin and in the L, M plane. The contrast between the L and M outputs ( L150M ) forms the opposing diagonal. We can also find the location of any complex color, if we know the cone excitations it produces. The white point ( wp ) produced by an equal energy illuminant is found as the total area under each cone fundamental divided by the sum of all three fundamental areas: L 0.44, M 0.37, and S 0.19. The extraspectral mixtures of red and violet extend as a line between the red and violet lights used to mix them 151 in the diagram, between 620180nm and 445160nm. reading cone responses to a 500160nm monochromatic light If we turn this diagram to look at it sideways, we see that the boundary of color space is geometrically irregular . No simple geometrical shape can describe the spectrum locus. It forms a roughly elliptical outline when viewed from one side (diagram, right) but a double lobed or pinched shape when viewed along the luminance diagonal (diagram, above). This double lobed shape reappears in the spectrum locus of color models, such as CIELAB or CIECAM . that contrast colors with a white surface. This double lobed shape occurs because the spectrum locus is bent at a 90deg angle along a line from the origin to approximately 525160nm (middle green, purple line in diagrams above and right). The vertical half, comprising all wavelengths below 525160nm that produce a significant S cone response, sticks upward like a shark fin. The rest of the spectrum locus 151 wavelengths above 525160nm where the S cone response is effectively zero 151 lies completely flat on the L, M plane. As a result of this bend, the color space is inherently curved . For example, mixing the wavelengths 575160nm and 475160nm in the right proportions will produce a white light. Therefore the mixing line between them must pass through the achromatic white point: but this can only be done with a curve (diagram, right). Moreover, the shape of this curve changes as we mix different pairs of complementary wavelengths. The curvature of chromaticity plane stretched inside the closed spectrum locus is geometrically irregular, too. The diagram demonstrates how the L and M cones operate in tandem to define luminance. For lights below 525160nm, luminance is defined by the projection of the spectrum locus into the L, M plane (dotted line in diagram, right). But if we set aside luminance perception defined by the LM diagonal, then color perception is divided into two parts : 149160at wavelengths above 525160nm . changes in the relative excitation of the L and M cones define the color response the S cones are silent. 149160at wavelengths below 525160nm . the relative L, M excitations are approximately the same as they are at 525160nm (the dotted line and purple line are equivalent) so it is the relative excitation of the independent S cone that defines the color response. This two part geometry is the photoreceptor foundation for the opponent geometry of color appearance. A final observation is that the white point is not located on the luminosity function. This simply demonstrates that white is not the same as bright . The perception of white is a form of color sensation, whereas the perception of bright is a unique intensity sensation. The cone excitation space implies that a bright stimulus produces more than two times the cone excitation of a white surface, and therefore visual white always has a lower luminosity than visual bright under the same viewing conditions. The Chromaticity Plane. Reweighting the cone fundamentals, for example by doubling the M cone response or by using equal area or population weighted cone fundamentals, changes the relative length of the dimensions but does not alter the fundamentally curved and irregular geometry of the cone excitation space. 160 However, we get a radically different color space through a different approach. By removing variations in the brightness of different wavelengths, we flatten the curvature of the three dimensional spectrum locus. This is done by normalizing on the total cone excitation, or dividing the excitation in each cone by the stimulation produced in all cones: If we divide the excitation produced in each cone type ( L c . M c and S c ) by this amount, we get the relative proportion of the color sensation that is separately contributed by each of the three cone types. This is the chromaticity of the color: The previous example only described a single wavelength of light, so we simply sum the cone excitations at that single blue green wavelength: 1600.64 0.44 0.09 side view of the cone excitation space This procedure radically transforms the color space in two ways (diagram, right): (1) it uncouples the red and violet ends of the spectrum locus, which were previously joined at the origin (zero values) because they are both very dark hues (2) it projects the spectrum locus onto the plane surface of an equilateral triangle (blue) whose corners are located at the three maximum values for the three cones. The three dimensional spectrum locus has been flattened into two dimensions, and the original banana shaped color space has been transformed into something resembling a right triangle. If we define the L . M and S dimensions as the response each cone relative to its maximum response, then a line from the origin to the white point ( wp ) forms an achromatic gray scale. It is customary to display this transformed spectrum locus so that the triangle plane is perpendicular to view. In this orientation it forms a trilinear mixing triangle or a Maxwell triangle . after the 19th century English physicist James Clerk Maxwell who first used it. The trilinear mixing triangle does not represent differences in brightness or lightness between colors, only differences in chromaticity (hue and hue purity). Chromaticity is the color in color, separate from its lightness or brightness. For this reason, the area within the mixing triangle that is enclosed by the bowed spectrum locus (and a line connecting the extreme short and long wavelengths) is called a chromaticity diagram . This figure offers many fundamental insights into the geometry of color and is worth patient study. a trilinear mixing triangle and chromaticity diagram any possible combination of three cone outputs can be represented as a unique point within the triangle the range of physically possible colors is contained inside the spectrum locus 149160Each corner of the triangle represents the color that would be perceived by the maximum excitation of a single L . M 160or S 160cone without any excitation in the other two cones. The sides of the triangle represent shared excitations between just two cone types, with no contribution from the third. Any location inside the triangle represents a color that results from the stimulation of all three types of cone. 149160The mixture proportions for each cone are shown along the triangle sides. By definition every trilinear mixture must sum to 100, so a mixture of 50 S 160and 38 L 160(color a ) must contain 12160 M (by subtraction: 1001505015038 12). Therefore just two chromaticity values uniquely specify every color in a chromaticity diagram. 149160The point where all three primaries contribute in proportions equal to their perceptual weight is the white point . The white point changes its location within the chromaticity diagram depending on how the three cone outputs are weighted the diagram shows them weighted proportional to the areas under the normalized cone fundamentals (44, 37, 19). 149160The chromaticities of monochromatic (single wavelength) lights define the spectrum locus . the trace of the most intense colors physically possible. The line of red and blue mixtures between 400160nm and 700160nm, which includes magenta and purple, is called the purple line . 149160As explained above . spectral hues at wavelengths above 525160nm are defined only by the relative proportion of L and M outputs they lie on the straight line LM base of the equilateral triangle. Hues below 525160nm are produced by a roughly constant ratio of L and M outputs, so are distinguished only by the relative percentage of S cone excitation. 149160All mixtures of two real colors of light (such as colors a and b ) define a straight mixing line across the chromaticity space. All colors produced by the mixture of those two colors of light must lie along the mixing line. 149160The hue purity or chroma of a color is defined as the length of the mixing line between the color and the white point. It is obvious that monochromatic hues do not have equal hue purity: spectral yellow appears rather pale or whitish because it is close to the white point, and spectral violet has the highest chroma because it is far away. 149160All mixtures outside the spectrum locus and purple line are cone proportions that cannot be produced by any physical light or surface. They are physically impossible or unrealizable colors . This gray area shows that about half of the unique combinations of cone outputs cannot be produced by any physical stimulus . It also shows that these colors 151 especially green primary 151 would appear more saturated than any spectral light. This has nothing to do with the purity of light: it is due to the overlap in cone fundamentals across the spectrum (especially between the L 160and M 160cones), and to the random, side by side mixture of L . M 160and S 160cones within the retina. As a result any light that stimulates one cone also stimulates one or both remaining types of cones. We are physiologically prevented from seeing a pure cone output, and therefore we never see a pure primary color . 149160Very large color differences can be produced by very small differences in cone outputs . For example, the change from white to pure yellow occurs with a change in L 160and S 160cone outputs of less than 20 all green mixtures are produced by changes of less than 30 in the L 160and M 160cone outputs. 149160The chromaticity distance between unique green ( 500160nm) and unique blue ( 450160nm) is extremely large and represents almost the entire range of S 160cone outputs. For this reason the appearance and measurement of blue hues are sensitive to the location of the white point and are variable across different color models . color space defined as cone excitations as a proportion of total cone excitations (brightness) 149160A color appearance does not reveal the cone proportions that created it. In every green color the M 160cone outputs are less than 60 of the total all possible colors contain at least 10 of the L 160outputs most of the possible cone output combinations result in various flavors of blue. 149160Finally, chromaticity diagrams are highly sensitive to assumptions made about how cones combine or are weighted in perception, or how the dimensions are rotated to present the chromaticity diagram to view. The two examples at right show the CIE Yxy chromaticity diagram (top) that has long been a standard in colorimetry but does not describe color differences accurately (for example, it makes green the most saturated spectral hue and gives it the largest perceptual area) and the CIE 1976 UCS chromaticity diagram (bottom), in which the measurement dimensions have been manipulated to represent, as accurately as feasible in a two dimensional diagram, the relative saturation of spectral hues (as their distance from the white point) and the perceptual difference between two similar colors as the chromaticity distance between them in the diagram. 10deg (wide field) and 2deg (foveal) chromaticity diagrams The diagram above shows the change in the chromaticity diagram that occurs if cone fundamentals are weighted so that the area under each curve represents the cone populations for a 10deg retinal area (which includes 6 or more S 160cones) or a 2deg retinal area (which includes less than 1 S 160cones). The foveal weighting produces a substantial reduction in the blue response range and shifts the white point almost to the L150M border. When using a chromaticity diagram, keep in mind that it has mathematically and rather mechanically removed the perceptual effect of brightness. Because the luminance of a red or violet monochromatic or single wavelength light appears quite dim in comparison to a green light, when all lights are the same radiant intensity, the red and violet lights would have to be substantially increased in power to produce a perceptual match to the chromaticity diagram. A chromaticity diagram therefore does not accurately describe, for example, the perception of relative color intensity in a solar spectrum, where the visible wavelengths have roughly similar radiance . The interactive tutorial on color perception hosted by the Brown University Computer Science Department includes a java applet that models the additive mixture of three primary colors. constraints on color vision To conclude this page, lets consider how our visual capabilities are adapted to perception of radiant energy in the world. By comparing our visual capabilities to those of other animals, we can understand how we benefit from three cones, rather than two or four, and why our cones are tuned to specific wavelengths and not others. variety in chromaticity diagrams (top) CIE Yxy diagram, with the xyz primaries rotated to match a maxwell triangle (bottom) CIE UCS diagram, with a primary triangle imputed Standard Assumptions. An assumption made in most studies of animal vision is that photopigment absorption curves conform to a common shape, for example Dartnalls standard shape (right), which is plotted around the pigments peak value on a wavenumber scale. This common shape arises from the backbone opsin molecule structure. Variations in the opsin amino acid sequence only shift the wavenumber of peak sensitivity up or down the spectrum this does not change the basic shape of the curve, though it becomes slightly broader in longer wavelengths. (We have already seen this template similarity in the human photopigment curves .) It is also assumed that each class of photoreceptor contains only one kind of photopigment, and that the principle of univariance describes the photopigments response to light. These three assumptions allow a basic understanding of animal visual systems without painstaking measurement of photopigment or cone response curves. Dartnalls standard shape does not adequately describe human color vision, especially the L160photopigment absorptance, but idealized curves are adequate to illustrate the important constraints on color vision. Monochromatic Vision. The rudimentary form of vision requires a single receptor cell ( V ). For maximum sensitivity this receptor should respond to wavelengths somewhere in the 300160nm to 1000160nm area of the spectrum where solar radiance at the earths surface is most intense. This kind of visual system, which is common in lower vertebrates . codes light along a single luminosity dimension that can only distinguish light from dark. Monochromatic vision can include a mechanism for light adaptation that allows the eye to function across large changes in overall illumination, and it can detect movement, shapes, surface textures and depth. But it cannot easily distinguish between the emitted brightness of lights and the reflected lightness of surfaces, or objects from near or similarly reflecting backgrounds. It also cannot perceive color: changes in hue 151 from green toward either red or blue 151 will appear as luminance changes from light to dark. Nevertheless, all vertebrates have at least this basic visual capability, which suggests that luminance variations are the dominant visual information available from the environment. Humans experience monochromatic vision at night, under scotopic or dark adapted vision when only a single type of photoreceptor (the rods) is active, and under monochromatic illumination such as the red light lamps used by astronomers. a single cone visual system response curve of human rods with maximum sensitivity at 505160nm As only one receptor is involved, the key constraint has to do with the receptor sensitivity peak and breadth within the span of solar radiation. For purely technical reasons the peak solar radiation seems to shift in a range between roughly 500160nm to 900160nm, depending on whether the radiation is summed within wavelength or frequency intervals, and is measured as energy or photon counts and the noon sunlight curve is rather flat throughout this range. So the solar peak is a poor criterion for comparison. Instead we can consider a window of atmospheric transparency or minimum light filtering as measured at the earths surface, which provides a stable frame of reference. dartnalls standard shape expressed on a wavelength scale at a peak value of 505160nm The major causes of light absorption or scattering in our atmosphere are air molecules (including the ozone layer), dust or smoke, and water vapor. As the diagrams at right show, there is an especially close correspondence between the human visual span and the wavelengths of minimum water absorptance . including liquid and water vapor 151 and the large bead of mostly water, the vitreous humor, that inflates the eye and sits between the pupil and retina. Human light sensitivity is located on the uphill side of this lowest point, away from UV radiation and toward the infrared side of the light window. All vertebrates have inherited visual pigments that evolved in fishes, which may explain why our pigments are tuned to these wavelengths. A second possible constraint is the range of chemical variation in photopigments . for example as expressed in all known animal photopigments. The figure below shows the wavelengths of maximum sensitivity for the four human photopigments in relation to animal photopigments with the lowest and highest peak sensitivities 151 from 350160nm (in some birds and insects) to 630160nm (in some fish). This puts the outer boundaries of animal light sensitivity between 300160nm to 800160nm. Human vision is in the middle of the range that other animals have found useful. human visual pigments within span of known animal visual pigments A third constraint has to do with the span of visual pigment sensitivity, because the sensitivity curves must overlap to create the triangulation of color. For Dartnalls standard shape at 50 absorptance, this implies a spacing (peak to peak) of roughly 100160nm. If we include the tail responses at either end of the spectrum, a three cone system could cover a wavelength span of about 400160nm. The fourth and last constraint is more subtle but equally important: avoiding useless or harmful radiation . 149160At wavelengths below 500160nm (near UV), electromagnetic energy becomes potent enough to destroy photopigment molecules and, within a decade or so, to yellow the eyes lens. Many birds and insects have receptors sensitive to UV wavelengths, but these animals have relatively short life spans and die before UV damage becomes significant. Large mammals, in contrast, live longer and accumulate a greater exposure to UV radiation, so their eyes must adapt to filter out or compensate for the damaging effects of UV light. In humans these adaptations include the continual regeneration of receptor cells and the prereceptoral filtering of UV light by the lens and macular pigment. 149160At the other extreme, wavelengths above 800160nm are heat, which is less informative about daylight object attributes: it is dimmer than shorter wavelengths, is heavily absorbed by liquid water or water vapor, and lacks the nuanced spectral variations that can be interpreted as color. In mammals, the visual systems heat sensitivity would have to be shielded from the animals own body heat at wavelengths longer than 1400160nm, and the very long photopigment molecules (or artificial dyes) necessary to absorb radiation in wavelengths between 800160nm to 1400160nm are known to oxidize or decompose readily. These complications make long wavelength energy more trouble than it is worth. On balance, then, it seems that animal vision is limited at the wavelength extremes as much as it is anchored by a radiance peak or an inherited range of photopigment possibilities. Dichromatic Vision. How do animals utilize this limited span of light Many mammals are equipped with a two cone photopic visual system: one cone shifted into the yellow green wavelengths, the other shifted toward the blue end of the spectrum, with substantial overlap between the two sensitivity curves in the green middle. These Y and B cones make up what John Mollon calls the old color system . They enable the eye to distinguish between light radiating in the long versus short wavelengths. light within the absorptance spectrum of water (from Segelstein, 1981) 160 human luminous efficiency and the transmission curve of pure water, by depth (from Soffer 038 Lynch, 1999) A two cone system can distinguish differences in wavelength patterns from total luminance, which means hue can be perceived separate from lightness . The efficient way to do this is to combine the two cone responses to determine a brightness quantity, but to difference or subtract the cone outputs to define a hue contrast (diagram, right). That is, the sum YB creates a supercone that has the same univariant response to hue as the V cone, while the difference Y150B contrasts stimulation at opposite ends of the light spectrum. The difference output is called an opponent coding of the separate cone outputs. It is difficult to overstate the importance of opponent responses in color vision, beginning with the opponent dimensions important to hue sensation but including many other contrast mechanisms discussed in a later page . Primates have retained the backbone of this mammalian vision as the yb opponent function (diagram, below). This opponent function is created from the outputs of two separate cone systems, which requires a bimodal shape in the overall visual response, with a sensitivity peak in the short and long wavelengths (diagram, right). The white point of this function, where the Y ( LM ) and B outputs are equal, is located around 485 to 495160nm (cyan). Like the yellow point that marks equal outputs from L and M cone sensitivity curves, this cyan white marks the point of equal outputs from the Y and B color receptors. Again like yellow, cyan light has a relatively low hue purity and tinting strength compared to the blue or red spectrum extremes. Unlike yellow, however, cyan is visually dimmer than the yellow green response peak of the V cone because the S cones do not significantly contribute to luminance perception. a two cone visual system the human yb opponent (contrast) function with peak sensitivities at 445 and 560160nm, a white point at 495160nm and macular masking of blue response This contrast between short and long wavelength light persists in human color vision as the warmcool color contrast . This is the most general chromatic contrast in color perception, and it appears to have a strong influence on the development and use of color terms in almost all languages. What determines the placement of the two peak sensitivities J.160Lythgoe and J. Partridge demonstrated that a two cone visual system adapted to the green leaves, twigs and brown soil litter of forest habitats gets the greatest chromatic contrast when the peak sensitivities are located between 420180nm to 450160nm ( B ) and 510160nm to 580160nm ( Y ). These ranges include the peak sensitivities of the primate yb opponent function shown above, and primates evolved in forest habitats. Metamerism 038 Colorblindness . There are two important limitations to a visual system based on two partly overlapping sensitivity curves. The first is that very different distributions of light wavelengths will be perceived as the same color, and this occurs among both chromatic (colored) and achromatic (white) color sensations. This problem is called metamerism. Dissimilar spectral distributions that produce the same color sensation are called metamers . A two cone system is especially susceptible to metameric confusions. Metamers occur whenever the two cones are stimulated in the same relative proportions . The most glaring examples include colors perceived as white, when the cone stimulations are 50:50. As the spectral reflectance curves below illustrate, this can occur in reflectance patterns that appear as dissimilar as gray, green or magenta in trichromatic vision. metamers for white (or gray) in a two cone visual system spectral reflectance curves for gray (top), magenta (middle) or green (bottom) would appear indistinguishable in a two cone visual system Parallel problems occur whenever surface color differences produce similar proportional responses in the cones 151 for example, between greens and reds, or purples and blues 151 or when the illumination changes color without changing proportional cone responses. These greatly expand the possible metameric confusions. These problems characterize human dichromatic vision or colorblindness in which typically either the L 160or M 160cones are absent. These folks see an unusually large number of material metamers in the everyday world, and large color differences often appear to them quite subtle. Dichromats are easily confused by yellows and browns, or by blue greens and purples, especially across surfaces of similar lightness. Yellow loses its characteristic lightness, and they commonly see an achromatic or white color in the spectrum located at the cyan balance point between 490160nm to 500160nm. The second limitation in a two cone system is that perception of saturation or hue intensity cannot be easily disentangled from lightness. There are only two possible combinations of two cone outputs: adding them together to define brightness, or contrasting them to define hue. There is no third combination to uniquely define saturation. Despite that, some studies show that human dichromats do see saturation differences, especially at the spectrum ends, but with only half the acuity of trichromats. To do this, the visual system probably uses lightness contrast to estimate chroma, by comparing the lightness of a surface to the lightness of the brightest surface in view. A process called lightness induction performs this contrast judgment in human trichromatic vision. This is how we can see the difference in a achromatic surface between a dark (gray) color and a dimly lit (white) color in red to yellow green surface colors, where S 160cone response can be effectively zero, the same contrast causes surfaces to appear dark (brown) rather than dimly lit (orange). (This is explained further in the section on unsaturated color zones .) separating luminance from hue responses in two cones defined as the sum and difference of the L and M outputs bimodal human visual response based on the Smith 038 Pokorny normalized cone fundamentals A two cone system seems optimally defined to provide a new function 151 chromatic adaptation to the shifts in daylight phases of natural light, from the slightly blue, cool light of noon to the ruddy, warm light of sunset. These changes in lighting significantly shift the apparent hue of surface colors: around sunset a white surface will appear yellow or orange. In human trichromats and dichromats alike, the separate cone sensitivities can be adjusted to increase the B response to compensate for the reduced blue light, and decrease the Y (trichromatic LM ) response to compensate for the increased red light (right), which should restore the white point to its accustomed location. However, color perception in dichromats is significantly affected by luminance contrast 151 dichromats perceive colors of light to grow redder as they get dimmer. This goes in the opposite direction to a compensatory increased sensitivity of the Y receptors, and probably complicates the perception of warm surface colors across changes in the intensity or chromaticity of the illumination. Trichromatic Vision. Finally, all primates 151 monkeys, apes and humans 151 acquired a second set of contrasting receptor cells: the L 160and M 160cones, which evolved from a genetic alteration in the mammalian Y cone. There is only a small difference between the L 160and M 160cones in molecular structure and overlapping spectral absorptance curves . but it is enough to create what Mollon calls the new color system . This defines hue contrasts between middle wavelength (green) light and long wavelength (red) light. These cells are also linked in a contrast or opponent relationship that defines the rg opponent function . a second two cone visual system the human rg opponent (contrast) function with peak sensitivities at 530 and 610160nm, a white point at 575160nm and macular masking of blue response The main benefit of trichromacy is that it creates a unique combination of cone responses for each spectral wavelength and unambiguous hue perception . This enhances object recognition when surfaces are similar in lightness or are randomly shadowed, as under foliage. It also substantially improves the ability to separate the color of light from the color of surfaces, because illuminant metamerism is also reduced color constancy is greatly improved. spectral contrast between direct sunlight and indirect (blue sky) light (from Wyszecki Stiles, 1982) A second important trichromatic benefit is that it reduces metameric colors to various flavors of gray around the white point and into dull blues and purples (diagram at right). As a result the number of physical metameric matches is radically reduced, as anyone who has tried to match household paint colors has found out. In fact, excluding trivial variations, there are no possible metameric emittance profiles under an equal energy white light source for any color at moderate to high saturation. In effect, saturation is a kind of perceptual confidence that hue accurately symbolizes the spectral composition of a color. Near grays, besides generating a very large number of metameric surface colors, are also most susceptible to color change by subtractive mixture with the light source color 151 change the emittance profile of the light, and the surface color changes as well. Metamers that appear identical under noon daylight often scatter into visually different colors under late afternoon light (or interior incandescent light) as the white point shifts from blue to yellow, and this chromaticity scatter is typically elongated in the red to green direction discriminated by the rg contrast (diagram at right). This is a particular problem for automotive manufacturers, who must choose different plastic, fabric and paint materials to get a color match and identical color changes across different phases of natural light . chromaticity of metameric colors in light mixtures and the scatter of illuminant shifted achromatic metamers (from Wyszecki Stiles, 1982) What explains the location of the rg opponent balance or white point at around 575160nm (yellow) This is the approximate spectral direction of both the chromaticity shifts in natural daylight and the approximate hue of the prereceptoral filters . As a result, changes in the angle of sunlight from morning to late afternoon, and the gradual darkening of the lens across age, produce no perceptible change the rg contrast and hence no color change that cannot be handled by adaptation of the yb balance. By the time sunlight acquires a golden or deep yellow appearance it has begun to shift off the yb axis toward red: the rg balance then registers a change and surface colors show the tint of the light. Another intriguing explanation for this yellow balance point appears in the reflectance curves of 1270 color samples from the Munsell Book of Color . The curves at right show 10 colors of identical saturation and value, equally spaced around the hue circle. All the curves seem to inflect in a small region centered on 575160nm which means comparative information about the reflectance curves is minimal at that point. This rg balance point is insensitive to chromaticity for the same reason that a lever is not imbalanced by weight placed over the fulcrum. Placing the yellow balance point at an area of minimal reflectance information makes color vision maximally sensitive to relative green and red changes in surface colors, and permits hue resolution into the red end of the spectrum, where the S 160cones provide no response, as the relative proportion of L 160and M 160response. Why Not 4 or More Cones The final query is: why dont we have four or more cones Why stop with only three reflectance curves for standard Munsell hue samples at constant lightness and saturation from Kuehni (2003) We can exclude the possibility that the obstacle is evolution of new photopigments. Molecular genetics has identified 10 variations in the human L 160and M 160photopigments, which create two clusters of similar peak responses around 530160nm and 555160nm (right). Males are also split roughly 5050 by a single amino acid polymorphism (serine for alanine) that shifts the peak sensitivity in 5 of these variants, including the normal male L 160photopigment, by about 4160nm. Finally, it is genetically possible for about 50 of females to express a fourth red photopigment and some individuals carry genes for only one type of L 160and M 160photopigment while others carry multiple (different) versions. These many combinations can significantly affect trichromatic responses or cause colorblindness . However it is still assumed that cones contain only one kind of photopigment or that cones with chemically similar photopigments output to common nerve pathways. Thus, cones and nerve pathways are the fundamental units of trichromatic vision . not the photopigments. There are twelve unique ways to sum or contrast three cone outputs to define hue: our vision uses six contrasts . plus a single luminance sum. This requires a unique nerve pathway for seven different signals similar outputs in a four cone system would require at least 15 contrast and luminance pathways. There are roughly one million nerve tracts from the eye to the brain, and each tract carries information from roughly six cones and 100 rods. This suggests nerve pathways are a resource that must be conserved. A four channel chromatic system would, at minimum, double this load, grossly decreasing the granularity in the retinal information or requiring an increase in neural processing in the retina and bandwidth in the optic nerve. Evolution could arrive at a more complex visual system, but it would require modifying a visual cortex specialized to receive and interpret the three cone outputs adding a fourth cone would mean reengineering the brain as well. These costs far outweigh any adaptive advantage that four cones could produce. Why 3 Badly Spaced Cones Evolutionary considerations lead to a more basic question: is color really what our visual system is adapted to perceive From a design perspective, the most interesting question is not why we have three rather than four cones, but why the three cone fundamentals are so unevenly spaced along the spectrum and unequally represented (63 L . 31 M 160and 6 S ) in the retina. Our acuity to differences in color (hue and saturation) would substantially improve, and our visible spectrum would significantly expand, if the cone sensitivity curves were more evenly spaced and the retinal cone proportions were better balanced. multiple L 160and M 160photopigments identified in the human retina curves from Backhaus, Kliegl 038 Werner (1998) peak wavelengths from Merbs 038 Nathans (1992) lines connect serinealanine polymorphisms The answer appears in an important optical problem that arises when a large eye is made sensitive to a wide span of the spectrum: chromatic aberration . When light passes through a lens, blue wavelengths are refracted (bent) more strongly than red wavelengths, causing the blue image to focus at a point in front of the red image (diagram at right). This causes overlapping, fuzzy colored fringes in a focused image, especially around the edges of intricate light and dark patterns, such as branches and leaves seen against the sky (right). Chromatic aberration seriously degrades visual acuity, as does a related optical problem, spherical aberration, caused by the somewhat round exterior of the cornea. Manufactured optical instruments solve this problem with a sandwich of lenses, the simplest consisting of a convex and concave doublet, one cancelling the chromatic aberration of the other. Animal lenses are always convex (bulging), and an achromatic doublet requires a rather long focal length (proportionally much longer than the diameter of an eye), so the doublet solution is not feasible in a large eye. However, the red wavelengths require less optical bending to come into focus, which means yellow light requires less precise optics . especially in bright daylight, when the aperture of the eye is small relative to its focal length and the eye essentially becomes a pinhole camera. Evolution tackled chromatic aberration not with complex lenses but with several new adaptations, some of them unique, that substantially reduce the effects of blue and violet wavelengths in the fovea and the eye as a whole: 149160A cornea that is more spherical at its center than around its circumference, reducing spherical aberration at the edges. 149160A cornea, lens and eye diameter (focal length) that produce the most precise image in the yellow wavelengths, where optical demands are less extreme. 149160The prereceptoral filtering in the lens and macular pigment, and in the yellow tint of bleached photopigment, which combine to filter out more than half the blue and violet light below 470160nm. 149160A strong directional sensitivity to light incident on the fovea (the Stiles Crawford effect ), created by the uniform alignment of photopigment in the outer segment discs this causes the photopigment to react less strongly to light coming from the side, which is predominantly scattered blue wavelengths. 149160An overwhelming population (roughly 94) of L 160and M 160receptors, and a close spacing between their sensitivity peaks, which limits the requirement for precise focusing to the yellow green wavelengths. 149160A sparse representation by S 160receptors in the eye (6 of total), which substantially reduces their contribution to spatial contrast, and the nearly complete elimination of S 160cones from the fovea, where sharp focus is critical. 149160Separation of luminosity (contrast) information and color information into separate neural channels, to minimize the impact of color on contrast quality. 149160Neural filtering of signals by the L 160and M 160cones within in the fovea that suppresses color information in detailed, contrasty textures. 149160Neural filtering higher in the visual system to eliminate chromatic aberration from conscious visual experience, and which can (after a period of adjustment) even eliminate blurring that is artificially induced by distorting prisms or eyeglasses. These many adaptations enable the fovea to be extremely effective at edge discrimination . even in strong contrasts of light and dark they also enhance image clarity when the eyes are stereoscopically combined, greatly improving depth perception. Minimizing chromatic aberration has profound benefits for modern humans, as it makes possible the crisp pattern recognition we require to read text, or the acute depth perception necessary to aim weapons or catch a prey. But what about early primates They were small bodied tree dwellers, who had to read the outlines of tree limbs intertwined in space and judge how far to leap to catch the branch of escape or the bough of dangling food. You can see this capability in the amazing fearlessness with which all primates scramble and leap across large distances between tree limbs high above the ground, where a single misjudgment can cause crippling injury or death. Those are stakes that evolution can latch onto. There is a minor downside to a strong selective pressure toward visual acuity and lack of selective pressure toward color discrimination: colorblindness . Because the genes for both the L 160and M 160photopigments are located next to each other on the X chromosome, the lack of duplicate opsin genes in XY males causes frequent variations in the L 160and M 160photopigments that make them chemically similar or identical 151 and can make the 25160nm separation between them disappear. The result is various forms of dichromacy that affect about 5 of the population, nearly all of them males. This red green colorblindness is caused either by missing L 160cones ( protanopia . in 2 of males) or M 160cones ( deuteranopia . in 6 of males). (Lack of S 160cones or tritanopia occurs in less than 0.01 of the population.) These conditions can be diagnosed using very simple perceptual tests, such as the Ishihara color disks . Remarkably, many men do not discover (are not told) that they are colorblind until their teenage years, which strongly suggests yet again that hue discrimination is not essential for most life tasks . (For more on color vision deficiencies, see this page .) chromatic aberration in a simple lens red and green light are focused far behind blue light 160 chromatic aberration and life among the trees A currently popular evolutionary explanation for L150M discrimination is that it assists the detection of red fruit among green foliage, the cherries in the leaves hypothesis (photos, right). But it can also be interpreted as a chromatic contrast designed to minimize the effects of chromatic aberration around a yellow balance point, so that red and green darken equally around the yellow focus. Edge detection and depth perception based on patterns in light and dark has taken evolutionary priority over any problems involving hue discrimination, and it is on these visual stimuli that culture, social consensus and communication really depend. A telling illustration comes in a map of the busiest areas of the human brain: the integrating connections between the visual and language areas. a map of the busiest areas of the human brain after Hagmann P, Cammoun L, Gigandet X, Meuli R, Honey CJ, et al. (2008) We find this edge and pattern imperative carried into our art and documents 151 etchings, woodcuts, monochrome wash and charcoal or pen drawings, printed text, fabric patterns and vegetable weaves 151 all art that appeals entirely to the eyes monochrome perception of pattern and line. Nor is this a matter of simple drawings from simple tools. Even with all our printing and reproduction technologies, text and engineering drawings still exclude varied colors to increase the legibility and interpretability of the document. As we say: to see means to understand, and to understand means to see clearly, not colorfully. The fundamental reference for all things luminous, chromatic and colorimetric is Color Science: Concepts and Methods, Quantitative Data and Formul230 (2nd edition) by Guumlnter Wyszecki and W. S. Stiles (John Wiley: 1982), nearly encyclopedic but showing its age. The best overview of color vision that I have seen 151 compact, informative and up to date, though emphasizing basic perceptual processes and colorimetry 151 is The Science of Color (2nd edition) edited by Steven Shevell (Optical Society of America, 2003). Im especially partial to the overview of experimental methods and evidence in Human160Color Vision (2nd edition) by Peter Kaiser and Robert Boynton (Optical Society of America, 1994). Peter Kaiser also has authored a lucid web site on The Joys of Vision . Color Vision: Perspectives from Different Disciplines (de Grutyer, 1998), edited by Werner Backhaus, Reinhold Kliegl John Werner contains a variety of interesting chapters, including a study of Monets aging eyes. The premier review of color and color vision as it relates to printing, photography and analog video is The Reproduction of Colour (6th ed.) by R. W.G. Hunt (John Wiley: 2004). Introduction to Color Imaging Science by Hsien-Che Lee (Cambridge University Press: 2005) is actually an in depth discussion of color topics relevant to color imaging technologies, including digital imaging. A text with similar topical coverage as Hunt but less formal theory is Billmeyer and Saltzmans Principles of Color Technology (3rd ed.) by Roy S. Berns (Wiley Interscience: 2000). Seeing the Light: Optics in Nature, Photography, Color, Vision and Holography by David Falk, Dieter Brill 038 David Stork (John Wiley: 1986) is an eclectic but very pragmatic and well illustrated traversal of almost every known color phenomenon relevant to modern imaging technologies. Color for Science, Art and Technology edited by Kurt Nassau (North Holland: 1997) is a miscellany of rather unusual chapters on color, such as The Fifteen Causes of Color, Color in Abstract Painting, Organic and Inorganic Pigments, and The Biological and Therapeutic Effects of Light. A short, conversational introduction to color, with emphasis on the issues vexing to cognitive theories, is C. L. Hardins Color for Philosophers: Unweaving the Rainbow (Hackett, 1988). A smattering of interesting essays, including John Mollons chapter old and new color subsystems, is available in Color: Art and Science . edited by Trevor Lamb and Janine Bourriau (Cambridge University Press, 1995.) To remedy the misperception that visual processes are well understood and uncontroversial, see for example James Fultons web site on the Processes of Animal Vision . Last revised 08.I.2018 149 copy 2018 Bruce MacEvoy cherries and life among the trees